"Romeo i Julia" recenzja dramatu Williama Shakespear’a.

Wśród ostatnio przeczytanych lektur moją szczególną uwagę przyciągnęło dzieło, stworzone przez genialnego brytyjskiego pisarza Williama Shakespear’a. Zdolny dramaturg, urodzony w 1564 roku, w niewielkim miasteczku, o nazwie Stratford, zapisał się w kartach historii, dzięki takim dziełom jak „Hamlet”, „Makbet” czy „Otello”. Jednak największą sensację wzbudziła, napisana przez niego tragedia elżbietańska, nazwana tak, ze względu na ówczesne panowanie królowej Wielkiej Brytanii Elżbiety I oraz nawiązanie do kultury antycznej. Sztuka została obdarzona dość prymitywnym tytułem „Romeo i Julia”. Ponadczasowy dramat był najprawdopodobniej debiutem utalentowanego twórcy, powstałym w końcówce szesnastego wieku, w 1595 roku. Tragedia składa się z pięciu aktów, a każdy z nich zawiera od czterech do sześciu scen. Historykom nie udało się ustalić dokładnej daty pierwszego spektaklu, wystawionego na podstawie tego utworu.
Słynna sztuka Shakespear’a należy gatunkowo do tragedii. Twórca, opierając się na dobytku starożytnych greckich dramaturgów, znacznie odbiegł od konwencjonalnej formy sztuki. Świadczy o tym chociażby to, iż Brytyjczyk nie zastosował zasady jedności czasu, miejsca i akcji. „Romeo i Julia” to historia dwojga nieszczęśliwych kochanków. Każde z nich pochodzi z innego rodu, między którymi od wieków panuje wrogość. Akcja dramatu zawiązuje się, kiedy Romeo, ukrywając swoją tożsamość pod maską, przybywa na bal do domu Kapulettich i od pierwszego wejrzenia zakochuje się w urodziwej Julii, która odwzajemnia jego uczucie. Od tej chwili przed parą piętrzą się trudności, akcja dynamicznie się rozwija, obfitując w liczne wydarzenia. Niezwykle zaskakującym jest fakt, iż autor utworu, już na samym początku informuje nas w zamieszczonym sonecie, o czym będzie sztuka i jakie będzie jej zakończenie. Taka postać przekazu, mówi nam o tym, że dla Shakespear’a nie liczyła się jedynie fabuła, lecz przesłanie, sens dramatu. Akcja „Romea i Julii” toczy się głównie w Weronie, ale nie ogranicza się do jednej części miasta. Balkon, na którym odbywają się rozmowy zakochanych, urocze uliczki i place Werony rozbudzają wyobraźnię czytelnika, wprowadzając go w romantyczny klimat Włoch. Czas akcji, trwający pięć dób, nabiera impetu poprzez niezwykle dokładne określenie jego upływu. Czytelnik ma wrażenie, iż każdy ułamek sekundy jest niezwykle ważny i znacząco wpływa na rozwój wydarzeń. Bohaterowie szekspirowskiej tragedii wyróżniają się tym, że są postaciami, o nadzwyczaj złożonych charakterach. Ich nastrój i usposobienie zmienia się pod wpływem różnych sytuacji. Zuchwały literat, wprowadzający tak wiele nowatorskich elementów do teatru, zadbał także o poetycką formę swoich dzieł, zręcznie posługując się licznymi metaforami, oksymoronami czy porównaniami.
Utwór „Romeo i Julia” wywarł na mnie ogromne wrażenie, ponieważ znacznie różnił się od innych, przeczytanych przeze mnie sztuk. Ciekawie zbudowana fabuła, oryginalność, niebanalne zakończenie oraz krocie zabawnych tekstów zachęcają odbiorcę do przeczytania pozostałych dramatów Shakespear’a. Miłość jako podstawa egzystencji jest niewyczerpalnym źródłem tematów, które potrafi odnaleźć się w każdej erze. Tę wspaniałą, przypuszczalnie najsłynniejszą w świecie sztukę polecam wszystkim odbiorcom niezależnie od wieku i należności do jakiejkolwiek subkultury. Uważam jednak, że szczególnie nadaje się ona dla młodego grona odbiorców, gdyż tak samo jak Romeo i Julia przeżywają oni wszelakie zawody miłosne.

PS. sporo się namęczyłam, pisząc tą pracę, więc mam nadzieję, że to docenicie ;) pozdrawiam