Miłość romantyczna

Romantyczna koncepcja miłości – odwołując się do koncepcji średniowiecznej miłości dworskiej, tradycji platońskiej, neoplatońskiej oraz chrześcijańskiej, a także miłości sentymentalnej – ukazywała miłość jako uczucie łączące ludzi: kochanków, przyjaciół, człowieka i naród (zbiorowość) czy człowieka i Boga (w polskiej literaturze romantycznej często pojawia się wątek przeciwieństwa miłości do drugiej osoby i miłości do zbiorowości – ojczyzny, np. Konrad Wallenrod Mickiewicza). Jednocześnie, zdaniem romantyków, uczucie to miało charakter siły kosmicznej, znajdowało się u podstaw wszechświata, gwarantując jego harmonijną naturę. Miłość romantyczna była wielowymiarowa – od uczucia duchowego po namiętność cielesną. Stąd tak ważna rola miłości w romantycznej koncepcji egzystencji, miłości ukazywanej jako doświadczenie nieskończoności, odkrycia głębi „ja” i głębi kosmosu.

Miłość romantyczna w ziemskim wymiarze była zazwyczaj uczuciem niespełnialnym, uczuciem tragicznym, zakończonym rozstaniem, powodującym cierpienie, co wiązało się zatem z rozbiciem harmonii kosmosu (tak rzecz została przedstawiona np. w IV części Dziadów Mickiewicza).

Idea miłości romantycznej wiązała się z koncepcją człowieka uczuć, kierującego się w życiu wrażliwością i emocjonalnością. Utopijna koncepcja miłości w romantyzmie wiodła do wizji związku dwóch doskonale rozumiejących się i dopełniających „ja”. Miłość nadawała ponadto istnieniu romantyka wymiar niezwykły, poetyczny, wyzwalała go ze świata mieszczańskiej codzienności.

Wydawnictwo Park