Na granicy czasu i przestrzeni z Mickiewiczem. "Nad wodą wielką i czystą".

Wiersz "Nad wodą wielką i czystą" należy do cyklu "liryków lozańskich". Powstał on w Lozannie w 1839r. Mickiewicz obiął wtedy katedrę profesora literatury rzymskiej. W Lozannie powstają ostatnie wiersze Mickiewicza po 1839r. zajął się on wyłącznie prozą, publicystyką oraz polityką.

Uczestnicy sytuacji lirycznej:

OPIS ZADANIE

- jezioro:

"woda wielka i czysta", odbija przebieg zdarzeń,
"toń przejrzysta", trwa niewzruszenie, nieruchomo
- skały:

"stały rzędami opoki", "trzeba stać i grozić",
"twarze ich czarne", chronią brzegi
trwałe, moniumentalne,
- obłoki:

"czarne obłoki", "deszcze prowadzić"
"zmienne znikome",
przemijające,
- błyskawice:

"błysnęło", "grzmieć"
"grom ryknął",
efektowne, ale krótkotrwałe,
- podmiot liryczny:

brak opisu "widzę", "wszystkoo wiernie odbija", "zatrzymuje w pamięci"




"odbija" "i wszystko wiernie odbijam"

JEZIORO OSOBA MÓWIĄCA
kontrast
"stoi" <=========================> "płynie"


"Nad wodą wielką i czystą" Adama Mickiewicza jest utworem o przemijaniu, o ulotnym i krótkotrwałym charakterze życia oraz wszelkich zjawisk na ziemi. Jedynie woda zdaje się trwać, ale wszystko co się w niej obija - przemija. Woda symbolizuje tu poezję, która ma trwać i odbijać świat ponieważ ma szansę pozostać wtedy, gdy poety już nie będzie.