Bogurodzica - najstarsza pieśń polska

Czas powstania:
jest sporny, pieśń powstała prawdopodobnie na przełomie XII i XIII w. (chodzi tylko o dwie pierwsze zwrotki); autor nieznany, legenda przypisuje autorstwo św Wojciechowi; utwór oryginalny - nie ma pierwowzoru.
Charakter utworu:
modlitwa, bitewna pieśń rycerska.
Analiza treściowa. zwrotka pierwsza:
modlitwa do Matki Boskiej, apostrofa - prośba o pośrednictwo między jej synem a ludźmi,
zwrotka druga:
apostrofa do Chrystusa, aby przez wzgląd na Jana Chrzciciela zapewnił ludziom pobożne, dostatnie życie na ziemi i zbawienie wieczne,

Zmiany, jakie zaszły w języku w zakresie słownictwa, fonetyki i składni -
zmiany w słownictwie:
gospodzin - Pan, wyraz uważany w odniesieniu do Boga,
dziela - dla
bożyć - syn Boga,
zbożny - dostatni, szczęśliwy, pobożny,
przebyt - przebywanie, bytowanie
zmiany fleksyjne: użycie formy mianownika Bogurodzica-dziewica w funkcji wołacz;
dwa rodzaje form trybu rozkazującego z końcówką -y i -i, np. zyszczy, spuści i bez końcówek: słysz, napełń;

zmiany składniowe
składnia bez przyimka - Bogiem sławiona (dziś: przez Boga sławiona).
Forma utworu. paraleizm składniowy oraz paracelny czyli równoległy, symetryczny rozkład treści
w treści: apostrofa do istoty nadprzyrodzonej i następnie prośba do niej,
rymy w pieśni znajdujemy na końcu (nosimy - prosimy) a także na końcu (dziela - krzciciela) wersów. Rymy parzyste Rymy zewnętrzne i wewnętrzne