„Syzyfowe prace”-radosny hymn życia na przekór wszystkiemu.

„Syzyfowe prace”-radosny hymn życia na przekór wszystkiemu.

„Syzyfowe prace” są powieścią o rusyfikacji polskiej młodzieży. Tytuł sugeruje, że były to daremne próby. Podobnie jak mitologiczny bohater Syzyf, nieustannie wtaczając kamień pod górę, nigdy nie zakończy swojej pracy, tak samo rusyfikatorzy nigdy nie odniosą zwycięstwa, nie zniewolą umysłów młodych ludzi, którzy zresztą pod względem uporu i wytrwałości przypominają postawę Syzyfa.
Wydarzenia rozgrywają się w zaborze rosyjskim w Gawronkach, Owczarach, Pajęczynie Dolnym, Pyrzogłowach oraz w Klerykowie w latach 1874-1886, po klęsce powstania styczniowego i wprowadzeniu w życie ustawy z roku 1871 o usunięciu języka polskiego z życia publicznego, tzn. ze szkół i instytucji. Celem jej było wynarodowienie Polaków, pozbawienie ich szacunku dla pamięci narodowej (kara za zrywy narodowowyzwoleńcze)
„Syzyfowe prace” to z pewnością radosny hymn życia na przekór wszystkiemu, ponieważ młodzież opisana w tej książce przeciwstawia się rusyfikacji. Pomimo wszystko młodzi Polacy pozostają do końca Polakami. Część młodych ludzi poddaje się metodom rusyfikacyjnym. Ale większa część nadal emanuje patriotyzmem.
Można zauważyć, że przeczytanie przez Zygiera Reduty Ordona, bardzo wpłynęło na dalsze zachowania Marcina. Poczuł nagłą miłość do Ojczyzny. Od tej pory już nie zachowuje się obojętnie dla rusyfikacji, lecz przeciwstawia się jej. Rodzi się w nim patriota.
Uważam, że nawet nauczyciel Marcina-pan Wiechowski, nie był rusyfikatorem. Uczył dzieci j. rosyjskiego, ale pomimo wszystko, dzieci lepiej obeznane były, w j. polskim. Doskonale czytały i pisały w swoim ojczystym języku.
Myślę, że każdy może zauważyć, że „Syzyfowe prace” to książka opowiadająca o radości, którą przynosił sprzeciw rusyfikacji, w tych, bardzo ciężkich dla Polski czasach. Książka Stefana Żeromskiego z pewnością była radosnym hymnem na przekór wszystkiemu.