Dlaczego satyra „Do króla” jest panegirykiem w wykwintnej formie? Co ośmiesza?

Panegiryk jest utworem pochwalnym, sławiącym daną osobę lub też czyn, wydarzenie. Satyra Ignacego Krasickiego „Do króla” jest panegirykiem, choć dość nietypowym. Utwór ten jest bezpośrednim zwrotem do ówczesnego władcy Polski – Stanisława Augusta Poniatowskiego. Podmiot liryczny stawia królowi kilka zarzutów, pokrywających się z pretensjami, jakie wysuwali wobec Poniatowskiego niechętni mu magnaci i szlachta przeciwna wszelkim reformom w Polsce. Do zarzutów należą: pochodzenie króla, był on szlachcicem a w dodatku Polakiem; zbyt młody wiek monarchy, w chwili elekcji miał zaledwie 32 lata; zbyt łagodne sprawowanie rządów; zbyt wysokie wykształcenie oraz przesadna dbałość o naukę i kulturę. Te cechy króla to poglądy przeciwników króla, części szlachty i magnaterii przedstawione przez poetę w sposób ironiczny. Zarzuty te są absurdalne, oparte, bowiem na stereotypach. Wszystkie wymienione wady należy odczytywać jako zalety władcy. Jest to równocześnie atak na szlachtę za brak szacunku dla króla jak i pochwała zalet Stanisława Augusta Poniatowskiego i ukryte poparcie dla jego polityki. Po analizie treści czytelnik dochodzi do wniosku, że jest to panegiryk wychwalający zalety adresata.

Satyra ta ośmiesza poglądy szlachty i magnaterii, którzy opierając się na stereotypach nie szanują władcy. W ich rozumowaniu brak jakiejkolwiek logiki, widać w im megalomanię szlachty. W pewnym sensie każdy szlachcic, który formułuje powyższe zarzuty pod adresem władcy ośmiesza samego siebie, a nie króla.