Na podstawie "Z głową na karabinie" i innych utworów Baczyńskiego scharakteryzuj sytuacje pokolenia kolumbów

Pokolenie Kolumbów pochodzi od nazwy powieści Bratnego „Kolumbowie 20”, która pokazała się w roku 1956. Do grupy spełnionej apokalipsy, bo pod taka nazwa również działali znani należeli: Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Gajcy, Tadeusz Borowski, Tadeusz Różewicz. Wszyscy byli urodzeni około roku 1920. Pisali wiersze, opowiadania, powieści na temat bólu, cierpienia, jakie przynosi wojna i okupacja. Wszystkie dzieła tworzyli w czasie wojny i tematem ich twórczości było cierpienie, ból i nieogarnięta rozpacz. Wielu z nich zginęło, przedkładając obronę ojczyzny ponad pisarstwo. Między innymi śmierć zabrała Baczyńskiego i Gajcego, którzy polegli w Powstaniu Warszawskim. Wojna odebrała im wiek kształtowania osobowości, młodości, miłości czas „sielankowego” życia.
Jak większość poetów pokolenia wojennego miała swoje marzenia i życiowe cele.
Przedstawię je na przykładzie poezji K.K. Baczyńskiego.
K K Baczyński jest autorem wiersza „Pokolenie”. Jest to wiersz, który przedstawia odrażającą wizję świata i całego pokolenia czasów wojny. Poeta wskazuje nam, ze w świecie przemocy nie ma litości, nie mówiąc już o miłości bliźniego czy rachunku sumienia. W przedstawionym świecie w wierszu „Pokolenie” jest pokazy świat pełen przemocy, zła, i gwałtu, wszelkich możliwych do wyobrażenia patologii. Mogłoby się wydawać, że świat przyrody żyje własnym życiem, nikt mu w niczym nie przeszkadza, rządzi się prawem natury, a nie prawami człowieka. Lecz w czasach tak okrutnych człowiek i tam wtargnął ze swoją przemocą. Wiersz w całej swej rozciągłości jest nacechowany nastrojem grozy, przygnębienia i rozpaczy. Wojna, zabierając ludziom marzenia, zadała im wielki ból, z którym trudno żyć.
Następnym wierszem również smutnym i pełnym rozgoryczenia jest wiersz pt.:” Ten Czas”. Utwór jest apostrofą do ukochanej. Podmiot lityczny opisuje świat wojny, mówi o nim od jak najciemniejszej strony. Opowiada, być może swojej miłości, że czas wojny jest to czas mroczny, dni szybko mijają, nadchodzi dzień, słychać tylko salwy armat, ich ryki i upadające głowy, które zalegają ziemię. Autor żali się swojej ukochanej: zarówno on jak i ona są malutcy w tym całym mrocznym, burzliwym i pełnym zła świecie . Jedynym ratunkiem ażeby mroczny czas minął jest przeczekanie okresu, który na pewno zakończy się... lecz trzeba poczekać.
Najbardziej znanym wierszem K K Baczyńskiego jest wiersz pt. „Z głową na karabinie”. Podmiot opowiada szczęśliwe lata beztroskiego dzieciństwa. Wszelkie plany z przeszłości zostały zamazane poprzez wojnę. Bohater stanął przed wyborem pójścia na wojnę, z której może już nie wrócić (ma to na myśli) lub pozostania w cieple domowego ogniska. Lecz decyzja jaką podjął nie powinna nikogo zadziwić: stanął w obronie ojczyzny, która była mu droższą niż życie pełne szczęścia, w przepychu i dostatku. Jedyne, co go boli to, to ze czas „wielkiej rzeźby” będzie odbywał na froncie między karabinami, śmiercią.
Następnym wierszem poruszającym dość skomplikowaną sytuację Kolumbów, problematykę która absorbowała ich zapał literacki jest wiersz pt. „ Z lasu”. Tu Baczyński opowiada, a raczej relacjonuje, wyprawę partyzantów przez las. Czytając, można odnieść wrażenie, że autor stoi z kajetem tuż obok i zapisuje swoje pierwsze wrażenia jakich doznał pod wpływem widoku maszerującej grupy partyzantów ,nanosi na papier to, co czuje. Autor współczuje młodej, dzielnej, a zarazem bardzo odważnej młodzieży, idącej walczyć o niepodległość, którym nie straszna jest śmierć. Baczyński odczuwa w stosunku do nich coś na kształt miłości. Potwierdzeniem mogą być tu słowa wypowiedziane przez samego autora „..O moi chłopcy...” Chłopcy mają nadzieję, że zapał, jaki posiadają i chęci pomogą im w wygranej o niepodległość Polski.
Podsumowując twórczość pokolenia spełnionej Apokalipsy można śmiało powiedzieć, że na przykładzie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego doskonale uwidacznia się katastroficzna wizja śmierci. Utwory na ogół cechuje atmosfera grozy, przygnębienia i rozpaczy ale także współczucia i niezawinionej krzywdy. Jednakże autor nie poprzestaje na tych druzgoczących psychikę uczuciach. Podkreśla też wartość wiary w zwycięstwo i pokazuje drogę nadziei, wiary w lepsze jutro, którego szczęście dopełni się poprzez walkę, będącą ukoronowaniem ideałów pokolenia Kolumbów. Wartości te zauważmy w utworze pt. „Rodzicom”, w którym podmiot liryczny mimo iż nie jest do końca przekonany c.d. wygranej i odzyskania utraconej wolności, idzie na front pozostawiając pisarstwo na drugim planie swojego życia.