Specyfika wczasów ludzi trzeciego wieku

Specyfika wczasów ludzi trzeciego wieku




Turystyka jest to bardzo szeroko pojęty sposób poznawania świata oraz siebie, przeżywania świata, bycia z innymi. Chęci wolności, oraz dokonywania wyborów, jest to także sposób twórczości ( stwierdzenie K. Przecławskiego ).
Turystą jest każdy z nas , kto chociaż raz w życiu opuścił swój pokój, ponieważ chciał poznać otaczający go świat. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że codzienna podróż do pracy jest w pewny sposób turystyką.
Turystyka odgrywa bardzo ważną rolę w podnoszeniu poziomu kulturalnego, fizycznego i zdrowotnego ludzi w podeszłym wieku. Poszerza horyzonty myślowe o wiadomości ogólne o kraju i świecie, oraz budzi wielokierunkowe zainteresowania różnych dziedzin np. fotografia, film, teatr, filatelistyki, historii. Podczas zwiedzania zabytków i poznawania dzieł sztuki rozwija się poziom wychowania estetycznego, a także wyrabia się takie nawyki jak chodzenie do teatru czego wcześniej się nie robiło.
Przed podjęciem pracy z ludźmi trzeciego wieku należy zapoznać się z sylwetką psychosomatyczną człowieka w tym wieku. Opisał ją bardzo dobrze B. Starski, który w sanatorium w Inowrocławiu obserwował uczestnictwo kuracjuszy w tzw. „technoterapii”, która polegała na obowiązkowym odbywaniu spaceru-marszu w odpowiednio dobranym tempie, czasie i długości do konkretnego uczestnika. Zmiany jakie zachodzą w tej grupie ludzi dotyczą kory mózgowej, narządów ruchu i układu ruchu.
Obciążenia wysiłkowe to sprawa indywidualna, zależna od wieku, aktualnego stanu zdrowia, wydolności fizycznej, wielkości nadwagi, zamiłowania do ruchu i wielu innych względów. Chociaż trudno jest ustalić ścisłe, indywidualne wskazówki to jednak przestrzegać należy określonych zasad, niestosowanie może doprowadzić do niekorzystnych skutków zdrowotnych, bądź nawet przekreślić trud uprawiania ćwiczeń ruchowych.
W określeniu zasad wykorzystano pracę E. Langa pracownika oddziału kardiologicznego kliniki w Erlangen w Niemczech, oto one :

1. Aktywność ruchowa powinna być podjęta możliwie jak najwcześniej, do czasu , gdy postępująca arterioskleroza umożliwi nam taką działalność.
2. Ludzie w starszym wieku mogą kontynuować uprawianie sportu intensywnie tylko w wypadku, gdy uprawiali sport w młodości i nie zaprzestali tego w wieku średnim, jeśli było inaczej to przed rozpoczęciem takiej aktywności muszą przejść badania wykluczające chorobę układu krążenia.
3. Porada lekarska jest konieczna szczególnie wówczas, gdy podczas działalności turystycznej zauważymy niekorzystne reakcje organizmu.
4. Odbudowa wydolności fizycznej powinna odbywać się stopniowo i jeśli to możliwe pod opieką lekarza.
5. W przypadku, gdy prowadzący zajęcia turystyczne nie jest w stanie określić ścisłych wskazań dotyczących dozowania obciążeń wysiłkowych lub gdy sami jesteśmy zmuszeni określić tempo wędrówki, stosować należy regułę: nie za szybko, nie za często i nie za długo.
6. Nie należy przystępować do uprawiania forsownych marszów, jazdy na rowerze lub innej formy długotrwałych wędrówek bez uprzedniego przygotowania do treningu, ponieważ mogło by się to źle skończyć.
7. W dyscyplinach wymagających opanowania technik turystycznych ( narciarstwo ) niedostateczne przygotowanie prowadzić może do wypadku lub nadmiernego zmęczenia.
8. Z powodu obniżenia przemiany materii nie zaleca się ludziom starszym spania w namiotach ponieważ może im dolegać uczucie zimna.
9. Należy unikać u osób starszych sytuacji doprowadzających do znacznej utraty wody.
10. Biorąc pod uwagę pojemność tlenową krwi i zmiany zachodzące w układzie krążenia oraz oddychania należy z wielką ostrożnością uprawiać turystykę wysokogórską i nurkowanie. Turystykę w tym wieku należy uprawiać bardzo rozważnie unikając sytuacji grożących potknięciem i upadkiem, ponieważ podatność na złamania kości wzrasta, oraz obniża się ich sprężystość i wytrzymałość.
11. Należy unikać dźwigania ciężarów, jeśli co będzie konieczne do podniesienia należy pamiętać o pionizowaniu kręgosłupa tak, aby największy wysiłek spoczywał na mięśniach nóg i rąk, a nie grzbietu w pozycji nieustabilizowanej.
12. Ze względu na wydłużony czas powysiłkowej odnowy należy stosować częstsze i dłuższe przerwy, a w przypadku wielodniowych wycieczek wyruszać po jedno albo nawet dwudniowym odpoczynku.
13. Regularne uprawianie turystyki z ćwiczeniami fizycznymi może zatrzymać lub spowolnić zmiany inwolucyjne, ale również poprawić sprawność i wydolność fizyczną.
14. W każdej dyscyplinie turystyki należy stopniowo przyzwyczajać organizm do wysiłku fizycznego. Nagły duży wysiłek fizyczny może doprowadzić do reakcji beztlenowych zakwaszających mięśnie, a poziom kwasu mlekowego w mięśniach pozostaje relatywnie niski.
Spacery, marsze oraz przechadzki są najczęściej podejmowaną formą ćwiczeń przez ludzi w starszym wieku. Już Hipokrates zalecał starszym ludziom uprawianie gimnastyki , rozumiejąc pod tym pojęciem również spacer i bieganie.
Przechadzki i spacery są nie tylko ogólnodostępnym zajęciem rekreacyjnym, ale też najprostszą i najbardziej dostępną formą uprawiania turystyki przez ludzi trzeciego wieku. Tę formę turystyki należy odbywać codziennie z wyjątkiem dni kiedy występują silne mrozy, wiatr, opady – ponieważ zmienione miażdżycowo naczynia wieńcowe są nadmiernie wrażliwe na wymienione czynniki atmosferyczne, reagując bólami za mostkiem.
Wczasy dla ludzi trzeciego wieku powinny być nastawione na rekreację ruchową, ponieważ dzięki niej mogą spowolnić, bądź nawet zatrzymać rozwój różnych chorób związanych głównie z narządami ruchu, układem krążenia, układem oddechowym. Badania wskazują także, że ludzie starsi, aktywni fizycznie są bardziej otwarci w stosunku do innych ludzi oraz są bardziej bogaci wewnętrznie.















BIBLIOGRAFIA

(1) Kuński H.: Aktywność ruchowa osób w średnim i starszym wieku. IWZZ Warszawa 1986.
(2) Łobożewicz T.: Turystyka i rekreacja ludzi niepełnosprawnych. DrukTur, Warszawa 2000.
(3) Przecławski K.: Turystyka alternatywna. W. Społeczno-pedagogiczne problemy turystyki. (Red. J. A, Malinowski) Wyd. Instytut Turystyki, Warszawa 1988.
(4) Sidorowicz.: Starość i sprawność. Sit, 1974.