"Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu" świat uczuć bohaterów romantycznych.

Romantyzm zapoczątkowała wielka Rewolucja Francuska, natomiast w Polsce I tomik "Ballad i romansów" Adama Mickiewicza wydany w 1822r.

Romantyzm opanował głównie w Europę, ale również w niektóre kraje Ameryki. Jego twórcy wykreowali typ bohatera wewnętrznie skomplikowanego, skazanego na nieustanne dokonywanie wyborów, nieszczęśliwego kochanka, wojownika, który walczył o wolność narodu i ojczyzny. Zainteresowanie romantyków budziły także wszelkie odchylenia od normy, stany szaleństwa, które miały świadczyć o nieprzeciętności jednostki.

Romantyzm to epoka, w której przeważały uczucia, bardziej ceniono świat duchowy niż materialny. Bohaterzy ballad żyją w świecie wewnętrznym. W "Świteziance "bohater jest mocno zakochany i innego świata nie widzi, tylko dziewczynę ,w której zakochał się. Bohaterowie są romantyczni, przesadnie uczuciowi , są marzycielami. Marzą o niezwykłych czynach ,uczucia swoje stylizują według nieszczęśliwej miłości. Chcą być wiernymi i aby ktoś był wierny: "Ale czy będziesz mnie stały?" Podstawowym uczuciem była miłość i tajemniczość: " dwa obaczysz księżyca".

"kto jest dziewczyna? Ja nie wiem." Moim zdaniem, Mickiewicz pisał to, co czuł, bo był zakochany w Maryli, lecz nie mógł jej poślubić i pisał o miłości która czują bohaterowie, świat który nie można zobaczyć. Bohaterowie kochali, wzdychali, ale nigdy nie zaznali szczęścia w miłości. Życie kończyło się śmiercią. W naszych czasach uczucia są stawiane prawie na ostatnim miejscu i może dlatego świat jest taki okrutny, bo żądzą w nim pieniądze.

Na pytanie: „Czym patrzysz na otaczający Cię świat?” prawie wszyscy odpowiedzieliby, że oczami. Przecież do tego służą. Tak, ale obraz przez nie przekazywany jest złudny. Nigdy nie pokażą „wnętrza” osoby, którą obserwujemy. Zupełnie odwrotnie dzieje się w przypadku serca. Działa on niczym rentgen, zaglądając w dusze innych. Pokazuje jaki ktoś jest w rzeczywistości i to nim powinniśmy kierować się np. przy doborze przyjaciół.

Bohater stworzony przez Byrona, jest to człowiek, który walczy o swoje i zawsze wygrywa. Nie zna słowa: porażka. Jest postacią tajemniczą i buntowniczą; określa się go jako: "tajemniczego zbrodniarza o czułym sercu i wrażliwym sumieniu". To typowy bohater bajroniczny; cechuje go romantyczny bunt wobec norm obyczajowych i moralnych, niezależność, duma, odwaga, podejmowanie ryzyka oraz samotność, wewnętrzny konflikt i nieszczęśliwa miłość. Jest wybitną jednostką gdyż ze swoja stanowczością i upartym dążeniem do celu zawsze zdobywa to czego pragnie. Giaur zakochuje się w kobiecie, o której względy musi walczyć. Szybkość podejmowanych przez niego decyzji nie dostarczyła mu wielu rozterek. Wiedział, że jeśli ma być szczęśliwy to tylko z Leilą. Kiedy zginęła z ręki Hasana, swojego męża, Giaur bez chwili wahania zemścił się zbijając oprawcę ukochanej. Jest to oznaka szaleństwa, przejawia się ono w jego porywczości i gwałtowności. Pod koniec swego życia nadal nie zdradza oznak poczucia winy z powodu popełnionej zbrodni. Jednak jego zachowanie wyraża cierpienie i rozpacz po stracie Leilii. Dopiero tuż przed śmiercią decyduje się wyznać historię swej nieszczęśliwej miłości i zbrodni. Nie oczekuje przebaczenia, pragnie jedynie uwolnić się od ciężaru swej tragicznej świadomości Jak widać "tajemniczy zbrodniarz" miał jednak czułe serce i sumienie.

Utwór "Cierpienia młodego Wertera został napisany przez Johana Wolfganga Goethego w latach siedemdziesiątych XVIII wieku. Powstał wtedy w Niemczech nowy romantyczny prąd literacki nazywany później "okresem burzy i naporu". Twórcy tego okresu opisywali przeżycia pełnych emocji, nadwrażliwych bohaterów. Powieść Goethego stała się przełomowym utworem tego okresu i wprowadziła do literatury werterowski typ bohatera. Werter przyjeżdża do małego miasteczka Waldhaim. Jest urzeczony pięknem natury, dużo czyta Homera, spaceruje i nawiązuje nowe znajomości, jest przyjacielsko nastawiony do życia i ludzi, atrakcyjny towarzysko. Można nazwać go kobieciarzem. Na rzeczywistość reaguje emocjonalnie i romantycznie. Jest spokojny, beztroski, pełen nadziei w stosunku do świata.

Przełomowym momentem w jego życiu okazało się spotkanie z Lotta. Miłość do niej stała się dominującym uczuciem, które rzuciło cień na wszystkie jej dalsze poczynania. Była to miłość wielka, romantyczna i niemożliwa do spełnienia. Werter próbuje rozpocząć nowe życie zdała od ukochanej, nie walczy o nią i nie próbuje jej czynnie zdobyć. Godzi się z sytuacją którą zastał i odchodzi. Niestety, jego kariera zawodowa nie układa się pomyślnie. Doznaje wielu przykrości i upokorzeń związanych ze swoim niskim pochodzeniem. Zniechęcony niepowodzeniami zaczyna odczuwać świat jako więzienie. Nie może zrealizować swoich planów i zamierzeń, czuje się nieszczęśliwy, nieakceptowany przez społeczeństwo. Jego nastroje gwałtownie zmieniają się od głębokiej depresji, po dominujące poczucie niesprawiedliwości i potrzeby buntu. Jednak te uczucia nie znajdują ujścia w czynach. Werter cierpi, ale nie podejmuje żadnych działań zmierzających do zmiany sytuacji. Powrót do ukochanej i napawanie się jej obecnością nie polepsza sytuacji.

Werter coraz bardziej pogrąża się w depresji i obsesyjnych myślach samobójczych. Nie widzi już sensu swego istnienia, otaczający go świat jawi mu się jako wrogi i bezduszny. Wspaniała, romantyczna miłość, która jeszcze tak niedawno go uskrzydlała, teraz stała się ponurą obsesją która przysłoniła cały świat. Jego życie wewnętrzne jest teraz bardzo intensywne – wspomina, rozpacza, godzi się z losem i zaraz potem buntuje przeciw niemu.

Werter często zastanawia się nad samobójstwem, nie widzi sensu swojego życia. Nie może pokonać uczucia , które stało się destrukcyjne , i które w końcu doprowadziło go do śmierci. Nie starał się o względy Lotty, ponieważ czuł się za słaby. Poddał się bez walki. Werter był człowiekiem o wielkiej wrażliwości. Pełen marzeń i ideałów spotyka się z bezwzględną rzeczywistością. Kobieta, którą obdarzył uczuciem wyszła za innego, a społeczeństwo w którym przyszło mu żyć okazało się zhierarchizowane i skostniałe w swych przekonaniach. Ratunkiem dla Wertera byłoby dostosowanie się do panujących regułom, ale jego wrażliwość i emocjonalna pobudliwość nie pozwoliły mu pogodzić się z rzeczywistością, prowadząc go do załamania nerwowego i przedwczesnej śmierci.

Opisany przez Goethego bohater werteryczny odzwierciedlał przeżycia współczesnych mu ludzi, a powieść zapoczątkowała epokę romantyzmu w Europie. Bohater romantyczny to postać niezwykła, niepowtarzalna, przeżywająca wielkie namiętności. Zmaga się z Bogiem, ze społeczeństwem, ze sobą. Gwałtowne uniesienia, pasje często prowadzą ją do zguby. Buntuje się przeciw światu, niesprawiedliwości społecznej, niegodziwości ludzkiej. Cechuje ją wrażliwość, idealizm, czystość uczuć. Rezygnuje ze szczęścia osobistego, by całkowicie poświęcić się wielkiej sprawie. Często jest samotna, wyobcowana w tłumie. Młodość, miłość, walka i fantazja to właśnie romantyzm. Ich autorytetem jest wiara, miłość i dusza. Romantyzm to czasy buntu młodych wobec starszych, przeciwko schematom.

Kolejnym wzorcem osobowym jest Konrad Wallenrod - tytułowy bohater powieści poetyckiej A. Mickiewicza. Jest jednostką wybitną, gdyż potrafi opracować własną strategię i zgodnie z nią postępować, nawet jeśli związane byłoby to z walką poprzez podstęp i zdradę. W jego postawie można zauważyć również cechy prometejskie przejawiające się w bezgranicznym poświęceniu dla dobra ojczyzny i samotnej walce( nie może liczyć na jakąkolwiek pomoc).

Z drugiej jednak strony, jest człowiekiem bardzo nieszczęśliwym i rozdartym wewnętrznie bowiem ciągle staje przed tragicznymi wyborami. Pierwszym dylematem jest wybór między ojczyzną a miłością do ukochanej kobiety. Wybiera miłość do narodu i ojczyzny, wiedząc, że przekreśli to jego życie rodzinne.

Za drugim razem staje przed wyborem pomiędzy etyką rycerską a walką poprzez zdradę i podstęp. Postanawia jednak wyrzec się swoich zasad, gdyż wie, że to jedyna droga do zwycięstwa. Gdy zostaje Wielkim Mistrzem postanawia dokonać zemsty lecz oddala tę decyzję. Często ma napady złości milczenia co jest przejawem pewnego rodzaju szaleństwa. Popełnia samobójstwo, ponieważ trudne wybory okazały się być dla niego destrukcyjne. Jest ofiarą własnego losu, gdyż wygrał to o co walczył, lecz przegrał własne życie.

Następnym bohaterem jest Kordian (z łac. cor, cordis – serce). - tytułowy bohater dramatu J. Słowackiego, który już jako młody człowiek nie widzi sensu własnego życia, przeżywa rozterki duchowe, myśli o samobójstwie, marzy o dokonaniu wielkiego bohaterskiego czynu. Jednak podczas podróży po Europie dokonuje się w nim przemiana duchowa. Wypowiedź Papieża: "Na pobitych Polaków pierwszy rzucę klątwę " zmusza go do zmiany duchowej i psychicznej. Od tego momentu stawia sobie za cel uratowanie ojczyzny - walkę o niepodległość poprzez zabicie cara. Kordian przyłącza się do spiskowców, którzy pragną zemścić się na zaborcy. Bohater postanawia jednak sam dokonać królobójstwa. Od samego początku plan ten wydaje się być jednym wielkim szaleństwem ,gdyż skuteczny może być tylko zryw narodu:
"Narodowi Zapisuję, co mogę...Krew moją i życie I tron do rządzenia próżny"

Kordian wiedział jednak, że w momencie gdy zabije cara popełni śmiertelny grzech, co było całkowicie niezgodne z etyką rycerską. Bohater staje się ofiarą własnego strachu i imaginacji, gdyż nie jest zdolny do takiego czynu. Gdy zostaje zamknięty w domu dla obłąkanych odwiedza go szatan przebrany za doktora. Diabeł pokazuje mu dwóch obłąkanych, którym się wydaje, że jeden dźwiga kulę ziemską a drugiemu, że jest krzyżem pańskim. Szatan uświadamia mu, że jego idea zabicia cara jest równie szalona. zdradza oznak poczucia winy z powodu popełnionej zbrodni. Jednak jego zachowanie wyraża cierpienie i rozpacz po stracie Lilii. Dopiero tuż przed śmiercią decyduje się wyznać historię swej nieszczęśliwej miłości i zbrodni. Nie oczekuje przebaczenia, pragnie jedynie uwolnić się od ciężaru swej tragicznej świadomości

Jak widać "tajemniczy zbrodniarz" miał jednak czułe serce i sumienie. Wszystkich wyżej wymienionych łączą te same cechy: są wybitni, mają indywidualne podejście do życia, przeżywają niespełnioną miłość, padają ofiarami własnego losu. Łączy ich tragizm i cierpienie. Walczą samotnie w słusznej sprawie. Bohater romantyczny łączy w sobie cechy: wybitnej jednostki, szaleńca i ofiary.