Przyjaźń

Przyjaźń - "bliskie, serdeczne stosunki z kimś oparte na wzajemnej życzliwości, szczerości, zaufaniu, możliwości liczenia na kogoś w każdej sytuacji (...)". Tak oto to piękne i szlachetne uczucie definiuje "Słownik języka polskiego", jednak czym tak na prawdę jest przyjaźń? Czy można przyjaźnić się tylko z ludźmi, zwierzętami, czy też może z roślinami lub rzeczami materialnymi? W życiu i w literaturze jest ukazanych mnóstwo przykładów przyjaźni. Ale czy przyjaźń ta jest zawsze szczera, jedyna, niezawodna? Czy zawsze można ufać i liczyć na przyjaciela? O przyjaźni marzy każdy. Często myślimy i mówimy o niej. Czy nie nadużywamy tego słowa, nazywając często zwykłe koleżeństwo lub kontakty towarzyskie przyjaźnią? Czy wszyscy potrafimy się zaprzyjaźnić? Chcielibyśmy, by w życiu było jak w filmie lub pięknej powieści
„Nawet gdybyś dał człowiekowi wszystkie wspaniałości świata, nic mu to nie pomoże, jeśli nie ma przyjaciela, któremu mógłby o tym powiedzieć”.(C.E. Goethe). Człowiek, który nie ma przyjaciół na pewno czuje w sobie pustkę. Nie ma się komu zwierzyć, z nikim nie może szczerze porozmawiać. Nawet wśród tłumu ludzi można czuć się bardzo samotnym. Takie życie jest praktycznie nie do zniesienia. Jednakże niektórzy ludzie nie potrzebują towarzystwa innych. Boją się zawodu ze strony innego człowieka, więc zawierają przyjaźnie z przedmiotami. "Książka to przyjaciel, który nigdy nie zdradzi" (Jagues Vellee des Barreaux). Czytając różne powieści człowiek poznaje inny świat, inną rzeczywistość. Nieraz bezpieczniej jest mieć takiego "książkowego" przyjaciela, na którym człowiek się nie zawiedzie, niż rzeczywistą osobę. Dla niektórych ludzi taki układ jest dobry - wcielają się w bohatera książkowego lub razem z nim przeżywają radości i smutki życia - aczkolwiek myślę, że taka przyjaźń powinna być poparta także przyjaźnią "rzeczywistą".
Wiele wspaniałych przykładów możemy znaleźć w literaturze i ona pomoże nam odpowiedzieć na pytanie: jaka jest rola przyjaźni w życiu człowieka ?
Ileż to chwil wzruszenia przeżyliśmy, czytając o przygodach bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza „W pustyni i w puszczy”. Mrożące krew w żyłach sytuacje nie pozwalały odłożyć książki na potem. Ale zawsze tkwiło w nas przeświadczenie, że Nel nie stanie się nic, gdyż opiekuje się nią Staś- idealny kolega, towarzysz podróży, a może właśnie przyjaciel. Każde działanie chłopca skierowane było na zmniejszenie udręki dziewczynki. Czuł się za nią odpowiedzialny, wyratował ją z wielu niebezpiecznych opresji. Ocalił jej życie, gdy chora na febrę potrzebowała lekarstwa. Wędrówka zakończyła się szczęśliwie. Czy Staś myślał o nagrodzie za swoją odwagę i opiekuńczość? Oczywiście, że nie. Był bezinteresowny, bo prawdziwy przyjaciel nie czerpie zysków z przyjaźni.
Trudno porównać wydarzenia z lektury do naszej rzeczywistości, ale przecież wspaniale byłoby przeżyć przygody z kimś tak oddanym jak Staś.

Przyjaźń poznaję po tym, że nic nie może jej zawieść