Joanna Darc

Dzisiejszy świat jest pełen ogromnych ilości informacji, obrazów i dźwięków. Czasem czujemy się zagubieni i nie wiemy, w co wierzyć. No właśnie. Ale czym jest wiara? Czym jest znak, którym zostaliśmy naznaczeni podczas chrztu? Czy jest prawda trwającą niezależnie od minut, dni, setek, tysięcy lat? Czy jest zaufaniem, powierzeniem życia? A może jest życiem?
Jeśli dziś nic nie widzimy może warto spojrzeć z siebie, w przeszłość? Może należy odnaleźć w niej jakąś postać, która przekona?
6 stycznia 1412 roku w Doremy we francuskiej Lotaryngii urodziło się dziecko, dziewczynka. Jej losem miało być pasanie owiec wraz z siostrami i braćmi. I być może jej życie tak wyglądałoby gdyby nie wiara. Wiara, która sprawiła, że z nic nieznaczącej pasterki stała się Joanną D’arc, Dziewicą Orleańską. W wieku 13 lat usłyszała głosy od świętych, które prowadziły ją przez całe jej życie, a ona im ufała. Czym jest, więc wiara? Jest zaufaniem.
To dzięki nim udaje się do odległego o 150 mil Chinon, do króla, drogą pełną niebezpieczeństw, przez kraj oblężony przez nieprzyjaciół. Jednak Joanna się nie lęka. „Nie obawiam się zbrojnych ludzi, -mówiła do niewielkiej towarzyszącej jej grupy- jeśli napotkamy bandytów, mój Pan mnie obroni, On otworzy mi drogę pośród nich”.
Dotarłszy na miejsce, przekonuje króla, który jak każdy człowiek ma wątpliwości, o tym że Bóg właśnie jego wybrał na namiestnika jego Ziemskiego
Królestwa.
Potem otrzymawszy od Karola VII oddział, rusza odbić oblężony Orlean z rąk Anglików, tak jak jej kazały głosy. Przybywa pod twierdzę. Jak pisze francuski historyk Rene Lejeune „walczy w Imię Boga, lecz kocha ludzi- stworzonych na Jego obraz, kocha wszystkich ludzi”. Potwierdza to jej błaganie w stronę Anglików, którzy jednak nie słuchają: „Wracajcie do waszych domów ocalicie życie, wracajcie”. Wiara jest więc miłością nie tylko do Boga, ale również do innych ludzi.
Posłuszna głosom udaje się z Karolem do Remis, gdzie ten zostaje koronowany.
Tracąc bezcenny czas król próbuje się układać z Burgundczykami, jednak nie skutecznie. Później spóźniony atak na Paryż, niepowodzenie, a król opuszcza Joannę D’arc. Ona jednak nadal walczy za wolną Francję. Nie zważa na rany, szyderstwa, dzierży sztandar z francuskimi liliami oraz imionami Jezusa i Maryi.
Ponosi jednak klęskę i dostaje się do niewoli. Podobnie jak Chrystus odsyłany od Annasza do Kajfasza, a stamtąd do Piłata, taki Joanna trafia do Burgundczyków, stamtąd do Anglików, aby powrócić do Francji. Tam jednak czeka na nią proces. Została oskarżona o herezję.
To właśnie z tego procesu pochodzi najobszerniejszy dokument dotyczący Dziewicy Orleanu. Jest w nim opisana postać napełnionej Duchem Świętnym 19-letniej kobiety, odpowiadającej z prostotą i pokara na podchwytliwe pytania biskupów.
„-Czy jesteś w łasce u Boga?
-Jeśli jestem, niech Bóg mi jej udzieli, a jeżeli nie jestem, niechaj Bóg mnie w niej zachowa”.
Wiara jest więc pokorą.
Zostaje skazana na śmierć przez spalenie. Na stosie przebacza swoim oprawcom: „Wybaczam wam zło jakie mi wyrządziliście”. Wiara to również przebaczenie.
Ze śmiercią Joanny związana jest pewna piękna legenda: „Kiedy zgasły płomienie, oczom wszystkich ukazało się biedne, czarne ciało wciąż wiszące na słupie. Tylko serce pozostało nienaruszone. Po daremnych próbach spalenia go, oprawcy zrzucili szczątki Joanny z Mostu Matyldy do Sekwany”.
Sięgając więc do historii jednej z tylu jakie wydarzyły się na świecie, odnalazłam tak wiele cech wiary: zaufanie, miłość do Boga i bliźniego, pokora i wybaczenie. Tak więc czasem aby rozproszyć mgłę spowijającą dzisiejsze wątpliwości wystarczy tylko spojrzeć za siebie.




Bibliografia:
• „Joanna D’arc -Dziewica Orleanu” Rene Lejeune
• Encyklopedia Wiem 2004