Najlepszy władca wczesnopiastowski.

Historia Państwa Polskiego wiąże się z panowaniem Dynastii Piastów, która sprawowała władze od 960 roku do 1370. Aby Odpowiedzieć sobie na pytanie, który z władców tej dynastii był najlepszy, trzeba zastanowić się nad wieloma kwestiami dotyczącymi ich władania krajem. Jak układały się stosunki polityczne z sąsiadami danego władcy? Jakie miał cele i w jakim stopniu je realizował? Jakie ziemie wchodziły w skład Polski w czasie objęcia rządów przez władcę, jakie wywalczył i jak rozciągały się granice po jego śmierci. Odpowiadając na te pytania nasuwa mi się tylko jedno imię władcy, który zasługuje na miano najlepszego. Jest nim Mieszko I - "budowniczy państwowości polskiej", który jako pierwszy połączył ziemie plemion polskich, dając również początek pierwszej dynastii królów polskich, która sprawowała władze ponad 500 lat.
Mieszko I (ok. 960-992) swoje rządy objął w roku 960. Jego państwo powstało na obszarze Wielkopolski, a swoje granice rozciągało po Kujawy i Mazowsze. Władca dążył do rozszerzenia granic w kierunku północno-zachodnim, co przyczyniło się do walki z Wieletami w 964 roku. Nieszczęśliwie stoczona bitwa, w której zgina jego brat, ochłodziła zapał Mieszka do dalszych podbojów. Zawarł wiec sojusz z Czechami biorąc ślub z księżniczka czeska Dobrawą w 965 roku. Następstwem tego zdarzenia było przyjęcie chrztu 966 roku. Najistotniejsza przyczyna podjęcia takiego kroku przez Mieszka I był jego strach przed duchowieństwem niemieckim, które było zainteresowanie podporządkowaniem Polski swojej działalności misyjnej. Mieszko przyjmując chrzest uchronił Polskę przed narzuceniem zwierzchności niemieckiej. Czechy natomiast obawiały się ekspansji rycerstwa niemieckiego, które po podboju Łużyc w 963 roku miało ruszyć w ich stronę. Państwo czeskie szukało oparcia w ośrodku gnieźnieńskim i umożliwiając przyjęcie chrztu przez Mieszka wzmocniły swoje państwo. Ten akt wzmocnił również politykę zagraniczna Polski, ponieważ w X wieku jedynie w ramach wspólnoty państw chrześcijańskich można było pomyśleć o prowadzeniu dobrej polityki zagranicznej.
Kolejną przyczyna przyjęcia chrztu przez Mieszka była kultura chrześcijańska, która wyrosła z bogatych tradycji antycznych. Duchowni byli wykształconymi ludźmi, którzy mogli prowadzić kancelarie i kontrolować skarb państwa. Chrzest włączył Polskę do cywilizacji i kultury, był jednoznaczny z przyjęciem nowych postaw ludzkich jakich potrzebowało społeczeństwo w młodym państwie Mieszka. Wprowadzenie jednolitej religii wzmacniało spoistość wewnętrzną państwa i osłabiało dążenia do utrzymania odrębności byłych ziem plemiennych. Powstało pierwsze biskupstwo misyjne w 968 r. w Poznaniu, którym kierował biskup Jordan. Do Polski zaczęli napływać duchowni, upowszechniając normy i wartości moralne.
W 972 r. książę rozbił wojska niemieckie margrabiego Honoda. Bitwa rozegrana była pod Cedynią, terytorium, które znajdowało się poza obszarem plemiennym Wielkopolski. Możliwe, że przyczyną konfliktu zbrojnego była wzmianka o płaceniu trybutu przez Mieszka I cesarzowi. W roku 980 nastąpiło odwrócenie przymierza między Czechami a Polską. Doszło do wojny, po której Mieszko przyłączył Śląsk do Polski.
Rozrost Państwa piastowskiego budził niepokoje sąsiadów. Cesarz niemiecki zmusił Mieszka do składania hołdu lennego z części jego ziem. Silna ingerencja najsilniejszej potęgi Europy środkowej skłoniła Mieszka do zwrócenia się w stronę papiestwa. Władca w 992 roku zwrócił się po protekcję papieską ofiarowując cały kraj Św. Piotrowi. Od tej chwili kontakty zagraniczne z Cesarstwem Niemieckim stały się bardziej elastyczne.
Rola jaką odegrał w dziejach Polski Mieszko I jest kluczowa ponieważ dał jej podstawy do późniejszych sukcesów zarówno wewnątrz kraju jak i na arenie międzynarodowej. Podejmował świadome, mądre decyzje, dzięki którym udało mu się stworzyć silne, chrześcijańskie państwo w Europie. Jego syn Bolesław Chrobry odziedziczył po ojcu kraj ustabilizowany terytorialnie z dobrze ułożonymi stosunkami najsilniejszym sąsiadem – Cesarstwem.