Samotność ludzka

Samotność - przebywanie w odosobnieniu, brak towarzystwa, rodziny, przyjaciół. Takie znaczenie podaje słownik. Tak, jest to ludzka tragedia polegająca na życiu z dala od najbliższych osób, ale to także znaczy mieć umarłą duszę. Natomiast pewien rosyjski myśliciel Lermontow, w inny sposób mówi o samotności ,,…i nudno, i smutno, i nie ma komu ręki podać…” Moim zdaniem zaś człowiek samotny więdnie jak kwiat, któremu zabrakło wody. Zamyka się w sobie, z jego twarzy znika uśmiech, a oczy stają się pełne smutku i utęsknienia. Na takie cierpienie skazujemy siebie my sami, jest ono wytworem ludzi. Spowodowane jest to naszą znieczulicą, pogonią za pieniądzem, karierą i brakiem współczucia. Spotyka ona najczęściej ludzi starszych. Wtedy doprowadzamy do tego, że stają się nam niepotrzebni, a wręcz uciążliwi i przeszkadzający. Zapominamy, że to oni nas wychowali, ofiarowali radość życia i zapewnili nam poczucie bezpieczeństwa i miłość. Sprawili także byśmy zawsze byli uśmiechnięci i radośni, pełni chęci do życia, a także zapewnili nam rodzinną atmosferę. Teraz, kiedy są zniedołężniali, najczęściej bardzo chorzy pozostawiamy ich samym sobie. Żyją w zapomnieniu, a ich jedyną radością są wspomnienia i pamięć o chwilach spędzonych z bliskimi. Pozostają oni w czterech ścianach, nie szukając wsparcia i przyjaźni wśród ludzi. Jedynym ich pocieszeniem i wielką miłością jest czworonożny zwierzak, któremu mogą zaufać, zwierzyć się i przytulić wiedząc, że zostaną wysłuchani. Z pewnością ich wielkim marzeniem jest powrót do rodziny, świadomość bycia potrzebnym oraz pomoc i służenie radą innym. Nasza ludzka natura, osobowość nakazuje nam wręcz żyć wśród rodziny, przyjaciół, znajomych, w społeczeństwie. Nasza psychika nie jest jeszcze przygotowana do życia w odosobnieniu, ukrywając potrzebę miłości głęboko w sercu.. Samotność często jest też problemem najmłodszych, odrzuconych przez rodziców, które z utęsknieniem czekają na zainteresowanie od strony innych dorosłych. Codziennie obserwują szczęśliwe rodziny, w których dzieci maja swoje miejsce, są kochane. One najczęściej nie doświadczyły miłości, nie znają prawidłowego znaczenia tego słowa. Nie jesteśmy stworzeni by być samym, lecz by się jednoczyć się i przebywać w towarzystwie. Już w chwili narodzin jest przy nas mama, później tata, którzy przytulają nas do serca. Później wszyscy stoją nad naszym łóżeczkiem uśmiechają się do nas mówiąc same komplementy. Dorastając tworzymy rodzinę, spotykamy się w gronie przyjaciół, a osiągając pełną dojrzałość spotykamy miłość, dajemy początek nowemu życiu i wszystko toczy się od początku.

Jest też inny rodzaj samotności, którą wybieramy świadomie. Spowodowana jest przeżyciami danego człowieka. Najczęściej jest to zawód w miłości, pracy czy też życiu codziennym. Wtedy osoba czuje się niedowartościowana i ,,obrażona”, postanawiając wyłączyć się z życia publicznego. Popada w pracoholizm, czy też inne uzależnienia i choroby. Wybiera izolację, z którą, jak się wydaje, jest jej dobrze. Tym robi sobie krzywdę.

Samotność jest wytworem nas-ludzi. To my ją stworzyliśmy poprzez swoją znieczulicę, brak szacunku i wdzięczności, i my ją ciągniemy nie zważając na konsekwencje. Przykre jest także to, że człowiek znajduje pocieszenie i wierność wśród czworonożnych przyjaciół, a nie drugiej osoby. Wystarczyłoby tylko rozejrzeć się dookoła, a zawsze dostrzeżemy osobę samotną i potrzebującą ciepła. Nie trzeba zrobić wiele by ją, choć trochę uszczęśliwić, wystarczy posłać szczery uśmiech, pomóc przejść przez jezdnię, zaprosić na kawę czy herbatę, przeczytać gazetę, a nawet zapukać do drzwi i zapytać jak się czuje. To tylko od nas zależy jak wiele będzie takich ludzi. Powinniśmy być czułymi na ludzką krzywdę i starać się zapobiegać samotności. Wtedy możemy mieć nadzieję, że w przyszłości ktoś ofiaruje nam taką pomoc i wsparcie w podobnej sytuacji. Przecież nikt nie jest prorokiem we własnej przyszłości.