Ponadczasowy charakter "Lalki".

Zapewne najdonioślejszym dziełem polskiej dziewiętnastowiecznej literatury jest powieść pt.: „Lalka” napisana przez Bolesława Prusa. Książka została wydana w 1890 roku i stopniowo, przez lata zdobywała sobie coraz to większe rzesze czytelników. Jest to utwór, w którym pisarz podejmuje problemy z bardzo szerokiego zakresu tematów (pisze o miłości, przyjaźni, polityce, polskim społeczeństwie, interesach, pracy i o złożoności człowieka).

Głównym bohaterem powieści jest Stanisław Wokulski. Jest on człowiekiem bardzo zawziętym, wytrwałym i aktywnym, wręcz „szalonej energii” i właśnie głównie dzięki tym cechom zdobywa ogromny majątek i staje się człowiekiem sukcesu. Stanisław rozwija swoją działalność, zakłada spółkę do handlu ze wschodem, poznaje wpływowych i poważanych ludzi, powoli zaskarbia sobie zaufanie wyższych sfer. Jednym słowem pnie się energicznie po drabinie sukcesu. Na dodatek jest filantropem i pomaga ludziom, mniej hojnie obdarzonych przez los. Tak właśnie wygląda typowy dla epoki wizerunek Wokulskiego. Jednak twórca realizmu nie poprzestał na ukazaniu tylko jednej strony człowieka. Okazuje się bowiem, że motywem i motorem działania Stanisława jest miłość. To głównie uczucie do kobiety popycha go do realizowania założeń epoki. W jego postaci przeplatają się motywy romantyzmu i pozytywizmu. Bohater przeżywa niesamowicie głębokie rozterki i dylematy, miota się między uczuciem i rozumem, co czyni jego postać niesamowicie złożoną wewnętrznie. Twórca nie opisuje jedynie powierzchownie działań i czynów bohatera, ale wkracza w jego prywatną sferę, odkrywa przed nami jego skomplikowaną psychikę i najskrytsze myśli. Bez dokładniejszego zagłębiania się w postać Wokulskiego zauważyć można jedynie, że jest on typowym przedstawicielem swojej klasy - dorobkiewiczem. Złożoność postaci obserwujemy dopiero po bliższym i dokładniejszym przyjrzeniu się jej - może właśnie dlatego jest ona tak uniwersalna, choć zarazem charakterystyczna dla swojej epoki.

Ważną role odegrał tez sam narrator, który oprócz zwykłego, beznamiętnnego przedstawienia sytuacji wprowadza pamiętnik starego subiekta. To właśnie te części powieści wnoszą elementy ironii i swoistej automatycznej oceny do wprowadzonej przez pisarza sytuacji. Pamiętnik Rzeckiego w dużej części utrzymany jest w stylu emocjonalnym i uczuciowym. To z niego dowiadujemy się o przeszłości bohaterów i to właśnie Ignacy wypowiada względnie obiektywne sądy o posunięciach Wokulskiego. Owe dwa typy narracji pozwalają czytelnikowi spojrzeć na tę samą sprawę z dwóch różnych perspektyw. Dodatkowo narrator wprowadza elementy humorystyczne, dla przykładu sygnalizując wprost stosunek do państwa Krzeszowskich lub przedstawiając w niepospolity sposób postaci studentów. Założeniem twórców realizmu krytycznego było przedstawienie takich postaci i sytuacji, które znalazłyby swe odzwierciedlenie w rzeczywistości. Trzymając się tych zasad Prus umieszcza swoich bohaterów w realiach dziewiętnastowiecznej Warszawy. Dla uwiarygodnienia opisywanej właśnie sytuacji wprowadzone są dokładne opisy ulic, parku, budynków i kościołów. Bohaterowie powieści noszą odpowiednie dla ducha epoki stroje i wygłaszają popularne poglądy. Prus tak dalece posunął się w wysiłkach urealnienia sytuacji, że opisy i relacje takich zdarzeń, jak wyścigi na Służewcu wyszukiwał z autentycznych kronik drukowanych w gazetach. Powieść nie traktuje o niesamowitych i rzadko spotykanych sytuacjach, a bohaterowie pomimo swoich charakterystycznych i czasem przejaskrawionych cech są jednak zwykłymi ludźmi. Z pewnością więc historia opisana w „Lalce” mogła przydarzyć się naprawdę.

Wnikliwie opisuje poszczególne sytuacje, skupia się nad wizerunkami swoich bohaterów, wprowadza zarówno elementy komiczne, jak i tragiczne. Wprowadzona jest również zróżnicowana narracja i spojrzenie na dany problem z różnych punktów widzenia. Prus przedstawia nam cały wachlarz różnorodnych charakterów i osobowości, ich marzenia i niespełnione nadzieje, a także codzienne rozterki i szczęście. Posługuje się różnorodnymi formami wypowiedzi, urozmaica tekst, wprowadzając pamiętnik Rzeckiego i rozbudowane monologi wewnętrzne. Historia i wszelkie sytuacje opisane w „Lalce” swobodnie mogłyby okazać fragmentami, wyrwanymi z życia autentycznych, żyjących w XIX wieku ludzi.