Rozwój elektroniki.

Rozwój elektroniki jest bardzo dynamiczny. W chwili obecnej elektronika jest bardzo wysoko rozwinięta. Oto opis rozwoju elektroniki z wyszczególnieniem konkretnych przykładów.
Ostatnie dekady XX wieku to początek i rozwój elektroniki. Przykładowo, dwadzieścia lat temu komputer był potężną maszyną, która zwykle zajmowała kilka pomieszczeń, a dysk twardy o pojemności 20 MB ważył tyle, że przewożono go wózkiem akumulatorowym. Ale już na początku lat dziewięćdziesiątych pięciocalowy dysk miał pojemność 40 MB. Zakupy tak „ogromnych” dysków często wymagały specjalnego uzasadnienia ponieważ przełożeni nie mogli zrozumieć w jaki sposób jeden człowiek (dysk przeznaczony był do komputera osobistego) zapełni w ciągu swojego krótkiego życia tak potężną przestrzeń dyskową. pierwszy procesor zbudowany w 1971 r. pracował z częstotliwością108 kHz., dzisiaj przekroczono barierę 1GHz, a więc prędkość zwiększyła się ponad10 000 razy. Pojemności dysków komputerowych rosną w zawrotnym tempie, a pamięć komputerów profesjonalnych prawdopodobnie zawróciłaby w głowie twórcom pierwszego komputera. Dziś domowe pecety dysponują możliwościami wczorajszych superkomputerów.
Obecnie znajdujemy się w sytuacji, gdy przeciętny użytkownik komputera ma na biurku maszynę, która jeszcze przed kilku laty uchodziłaby za superkomputer Postęp technologiczny jest tak szybki, ze trudno określić, która z kolei generacja komputerów będzie panować za następny rok. Dynamiczny rozwój informatyki i elektroniki powoduje szybkie starzenie się sprzętu, i oprogramowania, co wróży duże zapotrzebowanie na następne nowocześniejsze urządzenia i programy.
Innym dobrym przykładem ilustrującym rozwój elektroniki jest powstanie telefonu.
Zgodnie z zamysłem wynalazcy, telefon miał służyć do transmitowania na odległość muzyki; jego twórca o nazwisku Bell nie myślał o tym, by jego urządzenie mogło zrewolucjonizować bezpośrednie kontakty międzyludzkie. Do tego przecież doskonale nadawał się telegraf. A jednak możliwość bezpośredniej rozmowy zdecydowała o sukcesie telefonii. Oto bowiem po raz pierwszy można było porozumieć się z odległym o wiele kilometrów człowiekiem bez konieczności szyfrowania przekazu znakami Morse'a czy stosowania innych form kodowania. Pierwsze połączenia telefoniczne dalekie jednak były od doskonałości. Wraz ze zwiększaniem się odległości sygnał "wzbogacał się" o liczne zakłócenia, które sprawiały, że rozmowa często bardziej przypominała dialog z duchem niż żywym człowiekiem. Dopiero rozwój teorii komunikacji dzięki pracom Claude'a Shannona, opisującym w sposób matematyczny zjawiska przekazu informacji, któremu towarzyszył rozwój elektroniki, umożliwił poprawę jakości rozmów. Niestety, tradycyjna telefonia miała naturalne bariery rozwoju: ograniczoną przepustowość magistrali opartych na kablu metalowym. Pierwszy podwodny transatlantycki kabel w 1956 roku umożliwiał jednoczesne prowadzenie zaledwie 89 rozmów. Sporą część aktywności banków prowadzących międzynarodowe operacje w tamtych czasach zajmowało zdobycie połączenia. Przełom nastąpił w latach osiemdziesiątych. Wynikał z kilku czynników. Po pierwsze, w końcu opracowano opłacalne technologie światłowodowej transmisji sygnału. Światłowodowe kable telefonicznie gwałtownie zwiększyły przepustowość głównych magistrali. Jednocześnie wraz z rozwojem technologii informatycznych i wzrostem mocy obliczeniowej mikroprocesorów (a zarazem spadek ich ceny) możliwy stał się rozwój cyfrowych technologii telekomunikacyjnych.

Warto wyszczególnić również rozwój elektroniki używanej w kosmosie.
Rakiety i pomocny stosunek elektroniki w kosmosie - Pierwsze rakiety, przypominające fajerwerki, powstały około 1000 lat temu w Chinach. Ich konstrukcja nie uległa zmianie aż do XIX w., kiedy to zaprojektowane przez Williama Congreve'a rakiety zostały użyte na polu bitwy. W 1903 roku rosyjski uczony Konstantin Ciołkowski wysunął ideę lotów kosmicznych przy pomocy rakiet na paliwo płynne. W 1926 roku amerykański konstruktor Robert Goddard przeprowadził udany start takiej rakiety. W latach 30. w Niemczech prace nad techniką rakietową przejęło wojsko, co doprowadziło później do stworzenia rakiety V2. Oprócz rakiet i satelitów, astronomowie korzystają z balonów, aby wysyłać przyrządy pomiarowe na duże wysokości, gdzie możliwe jest badanie promieniowania niedostępnego dla teleskopów naziemnych, takiego jak promieniowanie rentgenowskie. Balony umożliwiają też badanie górnych warstw atmosfery i monitorowanie warstwy ozonowej, która chroni nas przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym Słońca. W 1944 roku, pod koniec II wojny światowej, Niemcy przeprowadzili ataki na Paryż, Londyn i Antwerpię przy użyciu nowej broni – rakiety V2. Rakieta ta, zbudowana przez zespół Wernhera von Brauna, mogła przenieść głowicę bojową o masie 1000 kg na odległość 320 km, wznosząc się na wysokość nawet 160 km. V2 była zatem pierwszą rakietą, która osiągnęła przestrzeń kosmiczną. Po wojnie von Braun pomógł Amerykanom budować rakiety kosmiczne. Pierwsze rakiety amerykańskie osiągnęły wysokość 112 kilometrów. W roku 1957 Rosjanie wystrzelili pierwszego sztucznego satelitę. Satelita to obiekt, który orbituje (porusza się wokół planety). W tym samym roku wysłali drugiego satelitę z psem na pokładzie - Łajka była pierwszym żywym stworzeniem, które poleciało w kosmos. W 1961 roku Rosjanie wysłali w kosmos pierwszego człowieka. Nazywał się Jurij Gagarin. Okrążył raz Ziemię i wylądował bezpiecznie po 108 minutach. Od wczesnych lat sześćdziesiątych trwał wyścig między Rosjanami a Amerykanami o to, kto pierwszy stanie na Księżycu. Amerykanie byli pierwsi w 1969 roku. Na całym świcie miliony telewidzów oglądały, jak Neil Armstrong i Buzz Aldrin opuścili kapsułę Apollo 11 i zeszli na powierzchnię Księżyca. Neil Armstrong nazwał to "małym krokiem człowiekiem, a zarazem olbrzymim krokiem ludzkości". Od tego czasu odbyło się pięć podróży na Księżyc. Astronauci powracali z próbkami skał. Naukowcy badający je dowiedzieli się wiele o wieku i budowie Księżyca. W 1977 roku Amerykanie wysłali dwie sondy w celu zbadaniu Układu Słonecznego i dalszych obszarów - Voyager 1 i Voyager 2 poleciały w kierunku Jowisza. Voyager 1 opuścił już Układ Słoneczny i zmierza dalej. Voyager 2 miał przelecieć wokół Saturna, Urana i Neptuna, wykonując zdjęcia. Odległość między planetami jest ogromna - Voyager 2 podróżował z Saturna na Uran aż pięć lat i kolejne trzy lata na Neptuna. Zdjęcia wykonane przez Voyagera 2, kiedy był od nas oddalony o miliony kilometrów, ukazują to, czego nikt nigdy nie widział - czerwone plamy burzowe na Jowiszu, pierścienie lodowe Saturna i wulkany na jednym z księżyców Neptuna. Gdyby ludzie mieli dotrzeć kiedykolwiek do tych odległych planet naszego Układu Słonecznego, musieliby pozostawać w przestrzeni kosmicznej przez bardzo długi czas. W 1986 roku Rosjanie wysłali stację kosmiczną Mir, w której astronauci żyją i pracują przez kilka miesięcy. Jest to eksperyment mający wykazać, jak długo ludzie mogą pozostawać w przestrzeni kosmicznej. Taki sam program ma być realizowany w budowanej obecnie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej "Alfa". Następnie planuje się lądowanie na Marsie jako kolejny wielki krok w badaniu przestrzeni kosmicznej. W 1997 roku na powierzchni Marsa wylądowała amerykańska sonda, która przesłała na Ziemię obraz powierzchni Marsa.
Pierwsze odkrycia w tym kierunku zostały osiągnięte dzięki teleskopowi kosmicznemu Hubble'a i naziemnym gigantom, takim jak 10-metrowy Keck.

W roku 1990 sonda COBE odkryła ostatnią pozostałość po Wielkim Wybuchu - kosmiczne promieniowanie tła. Niektórzy astronomowie twierdzą, że dzięki temu będą mogli wkrótce określić z ponad 99-procentową dokładnością wagę Wszechświata.
Trzeba też tu wspomnieć o powstaniu telewizora. Jednym z pierwszych osób, które przyczyniły się do postania telewizora, bo oczywiście bez niego nie było by telewizji, był Anglik William Crookes. To on w 1878 roku wynalazł lampę elektronową emitującą promieniowanie katodowe. W 1884 roku w Niemczech Paul Nipkow zbudował urządzenie do mechanicznej analizy obrazu, tzw. tarczę Nipkowa. Była to obrotowa tarcza ze spiralnie umieszczonymi otworami. W tym samym kraju, ale w 1897 roku Karl Ferdinand Braun zmodyfikował lampę elektronową Crookesa, tworząc prototyp kineskopu. W 1906 roku w Rosji Boris Rosing eksperymentował z tarczą Nipkową i lampą elektronopromieniową i udało mu się przesłać pierwsze obrazy telewizyjne, były jednak bardzo złej jakości. W USA Vladimir Zworykin wynalazł pierwszą elektronową lampę analizującą obraz, był to ikonoskop. Stało się to w 1923 roku.3 lata później John Logie Baird zademonstrował działający system telewizyjny, używając mechanicznej tarczy Nipkowa do analizy obrazu. W 1928 roku doszło wreszcie do powstania telewizji kolorowej. Zademonstrował ją Baird.

Po odkryciu tych wszystkich wynalazków umożliwiających przekazywanie obrazu teraz nadeszła pora na ich rozpowszechnienie. Mając telewizor trzeba było go pokazać ludziom i stworzyć możliwości do odbioru telewizji. Obecnie telewizor posiada około 95% ludności.
Myślę że te przykłady mogą w pełni rozjaśnić każdemu jak szybko rozwija się i jak bardzo pomocna w różnych dziedzinach (tak jak na przykład w wyżej wymienionej historii zdobywania kosmosu dzięki rozwojowi elektroniki) jest ELEKTRONIKA. Spójrzmy również na telefony komórkowe. Niegdyś takie aparaty fotograficzne jakie obecnie wbudowane są w ogólnie dostępne modele telefonów, służyły jedynie organizacjom szpiegowskim, i nie można było ich rozpowszechniać do użytku własnego. Dynamiczny rozwój elektroniki i jego owoce są obecnie nieodrywalnym elementem naszego świata.
W mojej pracy zdecydowałam się wyszczególnić konkretne przykłady rozwoju elektroniki aby w pełni pokazać jak szybko rozwija się on i jak wiele zmienia się od czasów kiedy trudno było pomyśleć o komunikatorze wielkości filiżanki do herbaty, bez którego dziś nie obejdzie się większość Polaków. Elektronika wciąż się rozwija i nie zamierza przestać...