Abstrakcja

Abstrakcjonizm to kierunek współczesnej sztuki plastycznej, charakteryzujący się antyrealizmem, przeciwstawiający się odtwarzaniu lub naśladowaniu zewnętrznej rzeczywistości. Tematem staje się gra linii, kolorów, brył, płaszczyzn, faktur itp.

W sztuce abstrakcyjnej wykształciły się 2 główne nurty:
- abstrakcjonizm geometryczny (różnorodne formy geometryczne),
- abstrakcjonizm organiczny (różnorodne formy organiczne).

Sztuka abstrakcyjna powstała na bazie impresjonizmu, futuryzmu i kubizmu. Za twórcę uważa się Wasyla Kandinsky’ego, który w 1920 r. stworzył swoje pierwsze abstrakcyjne obrazy. W 1911 r. w Monachium powstała grupa abstrakcjonistów Der Blaue Raiter. Abstrakcjonizm zaczęli uprawiać artyści wielu krajów: we Francji kubiści, A. Arp (Francja), M. K. Ciurlionis (Litwa), F. Kupha (Czechy), N. S. Gonczarowa i M. F. Łarionow (Rosja), A. Magnelli (Włochy). W 1912 r. w Paryżu powstała pierwsza programowa grupa abstrakcjonistów Section d’Or. W 1918-39 dominował nurt abstrakcji geometrycznej, z którego wyodrębniły się inne gałęzie sztuki:
- w Holandii NEOPLASTYCYZM,
- w Rosji SUPERMATYZM, KONSTRUKTYWIZM.

We Francji znaczącą rolę odegrały ugrupowania:, Cercle et Carre i Abstraction- Creation. W Polsce działały ugrupowania Blok, Preasens, a do głównych przedstawicieli należeli: H. Berlewi, K. Hiller, M. Jarema, H. Stażewski, J. Stern, W. Strzemiński, M. Szczuka, rzeźbiarka K. Kobro. Po II Wojnie Światowej dominowała abstrakcja niegeometryczna i ekspresja (ekspresjonizm abstrakcyjny) oraz jego odmiany: informel, taszyzm, action painting, abstrakcja chromatyczna, abstrakcja impresyjna i romantyczno- magiczna, strukturalizm. Po 1960 r. rozwinęły się nowe środki wyrazu sztuki abstrakcyjnej, wzbogacając ją o elementy ruchu i przestrzeni