Leśne zwierzyny.

Przedstawmy bliżej te zwierzęta, które być może, dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, uda nam się zobaczyć podczas leśnych wędrówek. Sarna. Jest u na zwierzęciem pospolitym, więc zacznijmy od niej. Długość głowy i tułowia dochodzi do 130 cm, a ciężar ciała od 25-40 kg. Żyje w lasach, zwykle niewielkich stadkach, z 5-10 sztuk. W Polsce występuje również polna odmiana ekologiczna sarny, przebywająca cały rok na otwartej przestrzeni. Kolor sierści saren zmienia się. Latem jest rudawożółty z jaśniejszym podbrzuszem i białą plamą tzw. lustrem wokół ogonka. Szata zimowa jest bardziej szara i ciemniejsza. Młode nazywane także koźlętami mają na grzbiecie jasne plamki. Samce zwie się kozłami lub rogaczami, a samice kozami. To właśnie rogaczom wyrastają poroża. Początkowo jakby aksamitne, pokryte futerkiem, a potem silnie perełkowane. Co roku jesienią, mniej więcej w listopadzie, rogacze gubią poroża. Przez zimę aż do maja wyrastają im nowe, większe i silniejsze. Poroża kozłów są trójdzielne i mają do 35 cm długości. Sarny żywią się trawą, młodymi pędami krzewów, jedzą też jagody, żołędzie, bukwy, grzyby, mchy porosty. Zimą chętnie jadają siano z paśników lub skubią zielone oziminy, jeśli nie są pokryte śniegiem. Okres godowy trwa od połowy lipca do połowy sierpnia, a młode-jedna, dwie sztuki-rodzą się w maju lub czerwcu. Matka karmi je przez 2 miesiące. Sarnina należy do bardzo wysoko cienionej dziczyzny. Kozły dostarczają nie tylko smacznego mięsa, ale wykorzystuje się także ich skórę i poroża m.in. na wyroby galanteryjne. Objęte są okresem ochronnym. Spotkanie ze stadkiem sarenek jest niezwykle miłym przeżyciem, którego można życzyć każdemu turyście. Jeleń. Zwany jest także jeleniem szlachetnym. Długość samca wynosi ok. 250 cm, a ciężar do 300 kg. Samice są mniejsze, ich ciężar dochodzi do 150 kg. Ubarwienie mają brązowopłowe latem, a szare zimą. Kark i podbrzusze samców są ciemniejsze. Na zadzie widoczna jest biała plama czyli lustro. Młode, do pół roku, grzbiet i boki mają pokryte jasnymi cętkami. Poroże byków zwane też wieńcem, ma liczne wyrostki. W styczniu-marcu zrzucają je, ale już w sierpniu poroże jest całkowicie wyrośnięte i oczyszczone ze scypułu. Okres godowy, tzw. rykowisko, trwa od połowy września do połowy października i wtedy odbywają się te słynne walki zacietrzewionych byków, a o ich sfilmowaniu marzy niejeden bezkrwawy łowca. W maju lub czerwcu łania rodzi jedno, najwyżej dwa młode. Pierwsze poroże wyrasta jelonkowi zwanego szpiczakiem w wieku 12-14 miesięcy. Jelenie żyją w niewielkich stadach, ale stare samce wolą żyć samotnie. Zamieszkują duże kompleksy leśne. Żerują najczęściej nocą. Są roślinożerne. To właśnie one późną wiosną zdzierają cienką gorzkawą korę z drzew. Zawiera ona przecież związki fosforu i wapnia konieczne do budowy kości, garbniki sprzyjające trawieniu i wodę, której zazwyczaj brak w otoczeniu. Są bardzo silne. W kraju mamy dwa pokroje jelenia szlachetnego; nizinny i karpacki. Oba należą do zwierzyny łownej, ale objęte są okresem ochronnym. Dostarczają również mięsa, skóry i poroży. Łoś. Długość ciała wynosi ok.300 cm, ciężar ciała do 400 kg. Samica jest nieco mniejsza i bezroga. Łosie są ciemnobrutatne, ale nogi mają długie, białe o szerokich racicach, co im ułatwia poruszanie się po bagnach i po lodzie. Głowa jest długa z dużymi uszami i nadwisłą górną wargą. Pod żuchwą mają brodę. Poroże u samców jest szeroko rozłożone, łopatowate. Jego rozpiętość dochodzi niekiedy do 2 m, a ciężar do 20 kg. W okresie zimy łoś, zrzuca rosochy. Od marca do sierpnia wyrastają mu nowe.