Stosunek Gałczyńskiego do nurtu sentymentalistycznego. Jakiego charakteru nabiera XX-wieczna opowieść o Laurze i Filonie"

Konstanty Ildefons Gałczyński sięgnął do sentymentalistycznego utworu Franciszka Karpińskiego bynajmniej nie po to, by sentymentalizm szerzyć.
Charakterystyczną cechą tego nurtu jest postrzeganie świata przez pryzmat doznań zmysłowych, a człowiek i jego uczucia znajdują się na pierwszym miejscu. „Laura i Filon” Karpińskiego to przykład właśnie takiego postrzegania świata. Bohaterami targają emocje, wszystko obraca się wokół miłości, a całą sytuację autor opisuje językiem patetycznym. W wyidealizowanym świecie, w którym żyją Laura i Filon ostatecznie zwycięża ogromne uczucie łączące ukochanych – miłość.
Gałczyński w utworze „Filon i Laura. Wersja nowa.” do pierwowzoru wyraźnie nawiązuje w pierwszej strofie. W dalszej części odrzuca, a nawet ośmiesza złożenia sentymentalizmu. Laura nie jest tą, która niecierpliwie czeka na spotkanie z ukochanym, lecz jedynie „smętną pasterką”, która poczuła „wiosnę i ruję”. Uczucia bohaterów sprowadzone są do pożądania cielesnego czy też zwierzęcego popędu. Język utworu jest kontrastowy w stosunku do podniosłego charakteru pierwowzoru. Bohaterowie wypowiadają się w sposób prosty, bez ogródek. Laura wyznaje: „Filonie, do cię miłość żywię obłąkaną”, na co on przytakuje: „Ja też, ja też”. Wypowiedzi te poprzez soją prostotę brzmią nieco sztucznie. Elementem komicznym wprowadzonym przez Gałczyńskiego jest nowa bohaterka – matka Laury, strażniczka cnoty córki. Spada z jawora, drzewa, które u Karpińskiego było symbolem natury – elementu bardzo ważnego w sentymentalizmie. Po udzieleniu córce reprymendy matka zabiera ją do domu, a Filon pozostawiony sam sobie szybko zapomina o całym zajściu. Beż zbędnych sentymentów postanawia spotkać się z konkurentką Laury – Dorydą – i z nią zakończyć „wszczętą piosenkę”.
Gałczyński w nowej wersji utworu posługuje się drwiną i komizmem spłycając, a nawet zaprzeczając jakiemukolwiek uczuciu kochanków. XX-wieczna opowieść o wielkiej, głębokiej miłości spod pióra Gałczyńskiego wychodzi jako sztuczna , nieprawdziwa i szybko przemijająca, pozostawiająca jedynie cielesne pożądanie.