Król-car Rosji i urząd namiestnika w Królestwie Polskim

Osoba króla- cara Rosji
Zgodnie z konstytucją, królem Królestwa był każdoczesny władca Rosji, bowiem w okresie konstytucyjnym, Królestwo i Rosję łączyła unia personalna. Po roku 1830,kiedy Królestwo stanowiło tylko jedną z wielu prowincji rosyjskich, zrezygnowano z osobnej koronacji cara na króla Polski. Miano króla było jedynie jednym z wielu tytułów cara.
Władza króla była władzą wykonawczą, która obejmowała swym zasięgiem sprawy wojskowe, cywilne, zagraniczne i finansowe(budżet).Wykonywana była na zasadzie kontrasygnaty. Rząd
w Petersburgu z udziałem Sekretariatu Stanu Królestwa Polskiego zajmował się polityka zagraniczną. Dzięki jedynej, niepodzielnej i nieograniczonej władzy wyróżniano sprawy z zakresu zwierzchniego zarządu- spraw załatwianych osobiście i zarządu podległego, czyli spraw delegowanych. Król był również trzecim stanem sejmującym, w przeciwieństwie do czasów napoleońskich. Król nadawał, interpretował i zmieniał konstytucję. Posiadał ustawodawczą inicjatywę i prawo weta wobec sejmowych ustaw. Zwoływał, odraczał i rozwiązywał Izbę Poselską, Zwoływał zgromadzenia gminne i sejmiki. Funkcja kreacyjna uprawniała władcę do mianowania senatorów, ministrów, radców, referendarzy, prezesów komisji wojewódzkich, sędziów, urzędników, ambasadorów, arcybiskupów i biskupów. Jako głowa państwa, król posiadał prawo łaski. Nadawał także ordery, a w jego imieniu wydawano wyroki.
Urząd namiestnika
Powołany został na mocy konstytucji. W świetle tego dokumentu, namiestnik pełnił funkcję oficjalnego przedstawiciela władcy. Mógł być mianowany spośród nobliwych obywateli Królestwa
i Cesarstwa. Wyjątek stanowiły osoby naturalizowane. Pozycja namiestnika została ściślej określona w Rozdziale III Konstytucji „O namiestniku i o Radzie Stanu”
Do jego kompetencji należało kierowanie całością spraw publicznych oraz przewodniczenie Radzie Stanu pod nieobecność monarchy. Był on także członkiem i kierownikiem Rady Administracyjnej. Urząd ten wiązał się również z licznymi, choć pośrednimi prawami kreacyjnymi. Zgodnie
z art.69 konstytucji, namiestnik przedstawiał królowi po dwóch kandydatów na stanowiska arcybiskupa, biskupa, senatora, ministra, sędziego trybunału najwyższego, radcy stanu
i referendarza. Do jego kompetencji nie należały sprawy finansowe i budżetowe. Spod jurysdykcji namiestnika wyłączono także wojsko i politykę zagraniczną będącą tożsamą z polityką Cesarstwa. Namiestnikami Królestwa Polskiego w latach 1815-1832 byli kolejno: Wasyl Łanskoj, Józef Zajączek, Walenty Sobolewski oraz Iwan Dybicz Zabałkański. Sobolewski sprawował tę funkcję jako przewodniczący Rady Administracyjnej, a Zabałkański jako gubernator województw zajętych.