Ramzes XIII - porywczy młodzieniec czy dobry władca?

Niewątpliwie, aby być dobrym władcą potrzeba doświadczenia, które nabywa się z ubiegiem czasu. W książce Bolesława Prusa pt. „Faraon” warto zwrócić uwagę na potomka Ramzesa XII. Można rzec, że jest jego przeciwieństwem. Młody faraon to człowiek nierozważny, nie posiadał przydatnej wiedzy w rządzeniu państwem. Uważam, że młodzieniec był porywczą osobą i nie znał dokładnego mechanizmu zarządzania krajem.
Przykładem potwierdzającym tezę jest pochopna decyzja odnośnie strategii wojskowej. Takie zachowanie miało miejsce, kiedy następca tronu ubiegał się o korpus Menfi. Wtedy zostały sprawdzone jego umiejętności militarne. Za wcześnie ocenił sytuację w której się znajdował oraz zbyt pospiesznie wydał rozkaz. Mogło to doprowadzić do zguby znacznej części wojska i straty uznania u swojego ojca.
Argumentując moją tezę odwołam się do jego zamiłowania względem kobiet oraz zabaw. Jak wiadomo Ramzes XIII miał słabość do pięknych niewiast. W jego życiu miłosnym pojawiła się Sara, Kama i Hebron. Moim zdaniem faraon to osoba poważna i statyczna w uczuciach. Tak samo uważam w odniesieniu do wszelkich zabaw. Władca powinien ograniczać wystawne uczty i skupić się na swojej powinności.
Ostatnią kwestią jest jego postawa względem nauk. Z pewnością można zauważyć, że Ramzes XIII odrzucał wszystko co było związane z kapłanami. Gdyby nie to może, wtedy posiadałby potrzebną wiedzę w rządzeniu państwem. Duchowni byli osobami z dużym doświadczeniem w każdej dziedzinie, przeważnie to na ich opinii opierał się aparat zarządzania państwem. Młody faraon zlekceważył wysoki status społeczny kapłanów, ponieważ uważał, że sam lepiej będzie sprawował pieczę nad krajem.
Zebrane przeze mnie argumenty udowadniają, że Ramzes XIII był nierozważnym młodzieńcem, który nie zastanawiał się głębiej nad konsekwencjami swojej decyzji, dlatego nie można go nazwać dobrym władcą. Z drugiej strony jednak chciał poprawić dole chłopów poprzez wprowadzenie reform.