Faust w poszukiwaniu prawdy i szczęścia.

Scena „Noc” To długi rozbudowany monolog. W ciemnej gotyckiej izbie Faust rozmyśla. Jest on wielkim uczonym ale znajduję się w sytuacji, która napawa go frustracją. Jego wiedza jest olbrzymia ale właściwie nic nie wie. Nawiązanie do księgi Koheleta – im więcej człowiek wie tym większe jest jego cierpienie. Faust dąży do poznania świata, tajemnicy istnienia. Ma on świadomość, że to co przekazuję swoim uczniom jest powierzchowne. Uważa, że szczęście da mu poznanie tajemnicy istnienia. Jednak jego wiedza nic mu nie dała nawet pieniędzy nawet satysfakcji. Spróbował tez nauk tajemnych i ezoterycznych, alchemii. W pewnym momencie ukazuję mu się znak ducha ziemi był to płomień, który przekształcił się w ptaka. Faust się go zląkł. Duch widząc to okazał mu wzgardę jest tą sytuacją załamany. Początkowo poczuł się wielki bo udało mu się go przywołać a potem małym, że okazał mu strach. Poczucie małości doprowadza go do próby samobójczej. Napełnia puchar trucizną. Bijące dzwony i pieśni wielkanocne sprawiają, że odkłada puchar z trucizną. Słyszy orędzie ale zdaję sobie sprawę, że jego wiara jest znikoma ale orędzie to obudziło w nim wspomnienie wiary dziecięcej. Przypomina mu przeżycia związane ze świętami. Wspomnienia te powstrzymują go od popełnienia samobójstwa.
Faust wraz z Wagnerem wychodzą na zewnątrz do prostych ludzi, którzy bawią się. Po raz pierwszy od wielu lat pojawia się między nimi. Wagner jest pogardliwy wobec tych ludzi. Pogardy nauczył go Faust. Jeden z chłopów mówi im, że wszyscy się cieszą ich obecnością. Wspomina jego ojca, który leczył ich w czasie zarazy. Ojciec Fausta również zajmował się alchemią. Faust wyjaśnia Wagnerowi, że jego ojciec korzystając z zarazy przeprowadzał na tych ludziach eksperymenty. Podczas spaceru Wagnera i Fausta przyplątał się do nich pies. Zabrali go ze sobą. Zwierze w pewnym momencie staje się większy nabiera kształtów i znika a na jego miejscu pojawia się wędrowny żak, który chcę usłyszeć od niego nauki. Żakiem jest Mefistofeles.