Tęskniłem...

Tęskniłem, za Ojczyzną moją,
Na której niebie jasne gwiazdy płoną,
Niczym srebrzyste płomyki.
Gdzie na ziemi malutkie kamyki,
Dające radość młodziutkim osobom
I zdobiące korony najwyższym głowom.
Gdzie nad brzegiem wąskiego ruczaju,
Wśród pół malowniczego kraju,
Rosły złociste słoneczniki,
Na których siadały królewskie słowiki.
Było tam zawsze jak w biblijnym raju,
Kwiaty kwitnęły w miesiącu maju.
W czerwcu najlepiej pstrągi brały,
Gdy w górskich potoki wezbrały.
W lipcu obłoki płynęły jak łodzie,
Pchane przez wiatr po błękitnej wodzie.
W sierpniu najpiękniej polne koniki grały,
We wrześniu drzewa liście swe zrzucały,
Układając na ziemi kolorowe dywaniki,
Gdzie w październiku panny wypełniały owocami koszyki
Oglądając codziennie zachody słońca
I czekając na przyjście następnego miesiąca,
Kiedy to w długie listopadowe wieczory
Wycinały z bibuły różnorodne wzory.
W grudniu spadały pierwsze śniegi,
Rzeki pokrywały się lodem po same brzegi.
A kiedy pierwsza gwiazdka rozbłysła na niebie
Wszyscy siadali do stołu obok siebie,
Aby podzielić się wigilijnym opłatkiem i złożyć sobie życzenia
Jak nakazuje zwyczaj świąt Bożego Narodzenia.
W styczniu przychodziły największe mrozy,
Konie ciągnęły wypełnione drewnem wozy.
W lutym następowały pierwsze roztopy
A wynikiem tego były miejscowe podtopy.
W marcu powoli zbliżała się pora,
Która dla mnie była jak podpora.
Kiedy wszystkie pąki rozkwitały,
Łąki kwieciem pięknie pachniały.
Kiedy za daleki mórz,
Ptaki wracały wśród wiosennych burz,
Cała ziemia do życia się budziła
I radość wśród ludzi zagościła.
Później kwiecień przychodził,
Miesiąc, który ludzi skłóconych godził.
Zawsze dawał poczucie bezpieczeństwa
I miłość bratniego rodzeństwa.
I tak na te ziemi czas zmieniał świat cały,
Gdzie spędziłem lata jako człowiek mały.
Gdzie w progach mego rodzinnego domu,
Zawsze odnajdywałem poczucie miłości i spokoju
Teraz idę sam przez wielkie ulice,
Wśród ludzi tłumu jak zgubiony, niepotrzebny nikomu.