Romantyczna koncepcja poety jako przywódcy narodu

Konrad w Wielkiej Improwizacji w III części „Dziadów” Adama Mickiewicza zawarł ideę poety jako przywódcy narodu. Według niego poeta jest wyposażony w wyjątkowy dar, jakim jest umiejętność tworzenia. Patrzy krytycznym okiem na świat, dostrzega zawsze więcej niż zwykli ludzie, a także jest wizjonerem i zna przyszłe losy Polski. Poezja jest potęgą, czymś co czyni jej twórcę wyjątkowym i silnym, powoduje, że staje się on dzięki niej nieśmiertelny. Daje to idealne warunki, by Konrad stał się przywódcą dla reszty narodu i poprowadził Polskę do zwycięstwa. Samotny poeta kocha swoją ojczyznę, jest gotowy zrobić dla niej wszystko, by była wolna oraz by inni ludzie byli wreszcie szczęśliwi. Natchnienie daje mu niezwykłą siłę do działania. Przypomina ptaka wnoszącego się nad ziemią, który tak jak poeta znajduje się ponad zwykłymi ludźmi. Romantyczny twórca czuje się lepszy od innych, gardzi zwykłymi śmiertelnikami, gdyż tylko on może nosić miano poety. Uznaje się wręcz za Mistrza, równego Bogu. Konrad czuje w sobie tak wielką moc wynikającą z siły twórczej, że żąda od Boga władzy i „rządu dusz”. Jednak pycha poety jest zbyt wielka i Bóg nie odpowiada żadnym gestem na jego bluźniercze słowa.