Bitwa o Atlantyk

Niemcy od początku wojny na Zachodzie próbowali przerwać dostawy morskie do Wielkiej Brytanii. To właśnie drogą morska zaopatrywany był przemysł brytyjski w niezbędne surowce i urządzenia, a ludność w żywność i produkty niezbędne do normalnego życia.

Już na początku wojny Wielka Brytania utraciła 677 statków. Było to znacznie więcej, niż mogłyby ich zbudować angielskie stocznie.

Sytuacja stała się jeszcze bardziej tragiczna po zajęciu przez Niemców portów francuskich nad Atlantykiem. Statki płynące do brytyjskich portów były niszczone przez statki i okręty podwodne z baz niemieckich w okupowanej Francji. W maju 1941r. Niemcy zwodowali nowoczesny okręt liniowy „Bismarck”. Już w pierwszym boju zatopił on angielski pancernik „Hood”. Po kilku dniach poszukiwań zespół okrętów brytyjskich wytropił i zatopił „Bismarck’a”.

Żegluga pomiędzy portami angielskimi a Ameryką i koloniami brytyjskimi nie została przerwana. Sprzymierzeni zaczęli organizować duże konwoje grupy statków handlowych, które płynęły do portów przeznaczenia pod ochroną okrętów wojennych. W odpowiedzi na te posunięcie niemieckie łodzie podwodne zaczęły atakować zespołowo różne części konwojów.

Nazwano to taktyką „wilczego stada”. Początkowo Brytyjczycy byli bezradni wobec ataków U-botów. Sprzymierzeni zatopili tylko 23 niemieckie okręty podwodne w ciągu całego 1941r.

Jeszcze w listopadzie 1942r. alianci stracili 150 statków o wyporności prawie 750tys. ton.

Przełom w bitwie o Atlantyk nastąpił w 1943r. do uzyskania przewagi przez Sprzymierzonych przyczynił się brytyjski system „Ultra”. Jeszcze przed wybuchem wojny polski wywiad odkrył tajemnicę budowy niemieckiej maszyny szyfrującej „Enigma”.

W lipcu 1939r. przekazał on po egzemplarzu takiej maszyny wywiadom Anglii i Francji.

W 1942r. Anglicy złamali szyfr maszyny, którą nazwali „Ultra”. Teraz mogli bez trudu ustalać pozycje niemieckich łodzi podwodnych.