Recenzja spektaklu pt. "Bardzo Zwyczajna Historia"

W czwartkowy, listopadowy ranek wybrałam się z klasą na najnowszy spektakl pt. „Bardzo zwyczajna historia”. Odbył się on w Gorzowskim teatrze im. Juliusza Osterwy. Dzięki cioci naszego kolegi mogliśmy uczestniczyć w tym wspaniałym i bardzo interesującym przedstawieniu. Z uwagi na rzadką możliwość obcowania ze sztuką teatralną było to dla nas szczególne wydarzenie.

Po wejściu do sali mieliśmy jeszcze trochę czasu na podziwianie wspaniałej scenografii w wykonaniu Gustawa Nawrockiego. Jak się później okazało były one idealnie dopasowane do treści owego przedstawienia. W momencie rozpoczęcia się widowiska serce zabiło mi mocniej, ponieważ rozległa się muzyka, a na scenie zaczęły pojawiać się różne postacie. W momencie gdy aktorzy wykonywali utwór usłyszeć można było jak idealnie pod względem akustycznym dopasowane było nagłośnienie. Wykonane było pod kierownictwem Adama Bałdycha. Po tej scenie zaczynała toczyć się cała akcja, która opowiadała o tym, co odczuwają, myślą oraz jak wyobrażają sobie świat zwierzęta. Było to trudne zadanie dla autora ruchu scenicznego, którym okazał się Tomasz Tworkowski. Aktorzy grający zwierzęta świetnie odegrali swoje role. Odwzorowali każde zachowanie charakterystyczne dla danego stworzenia.

Występowali tam gospodarz z żoną oraz córką; także ich zwierzęta krowa, pies, kobyła, świnia i papuga. Nie można zapomnieć również o sąsiedzie alkoholiku i jego synu.

Akcja toczyła się w niewielkiej wsi, gdzie znajdowało się małe gospodarstwo. Na końcu zawarta była najbardziej drastyczna scena jaką widziałam kiedy kol wiek w teatrze. Mianowicie zabicie świni.

Moim zdaniem spektakl był godny podziwu i uważam, że reżyser Rafał Matusz zasłużył na wielkie brawa. Sztuka dopracowana była, co do najmniejszych szczegółów. Aktorzy musieli się bardzo poświęcić oraz włożyć w to mnóstwo pracy żeby doprowadzić to przedstawienie do perfekcji. Bardzo zachęcam do spędzenia tych 90 minut w teatrze ponieważ naprawdę warto.