Biografia Szymona Zimorowica

Biografii Szymona Zimorowica praktycznie nie znamy. Wiadomo, że urodził się w 1608 lub 1609 r. we Lwowie jako syn kamieniarza Ozimka. Rodzina Ozimków należała do tak zwanych przedmieszczan i nie posiadała pełni praw miejskich. Szymon, podobnie jak jego starszy brat Józef Bartłomiej (także poeta), zmienił brzmienie rodowego nazwiska na Zimorowic, odkrywając tym samym wyższe ambicje społeczne. Przyszły poeta pobierał nauki w rodzinnym mieście, gdzie później pracował w kancelarii sądowej. 28 lutego 1629 r. odbył się ślub Józefa Bartłomieja z córką złotnika lwowskiego Katarzyną Duchnicówną. Młodszy brat Szymon przybył na to wesele z tomem wierszy zatytułowanym Roksolanki, to jest Ruskie panny. Przybył z Krakowa, a wróciwszy tam, zmarł 29 czerwca 1650 r., w cztery miesiące po lwowskim weselu. Życie poety, o którym tak mało wiemy, niezwykle szybko dobiegło kresu – Szymon umiera bowiem mając zaledwie lat dwadzieścia lub dwadzieścia jeden. Przyczynę swojej choroby wymienia pośrednio w wierszu dedykacyjnym do Roksolanek, pisząc: „ja zaś cichuchno wiednę jako letnie siano”. W słowach tych domyślano się początkowo aluzji do gruźlicy, z czasem zaczęto skłaniać się raczej ku chorobie wenerycznej. Młodo zmarły poeta pozostawił tylko jedno dzieło – Roksolanki. Zbiorek ten ogłoszony drukiem we Lwowie dopiero w 1654 r., ukazał się w dwadzieścia pięć lat po śmierci jego autora. Wydawca – brat Szymona, Józef Bartłomiej, ocalił tym samym literacką spuściznę Szymona Zimorowica dla potomnych. Ów niewielki zbiorek wystarczył, by zapewnić poecie trwałe miejsce w dziejach literatury, choć nie bez przeszkód. Wśród historyków literatury pojawiły się bowiem wątpliwości, czy Szymon Zimorowic jest na pewno autorem Roksolanek. Zbiór wierszy ukazał się za sprawą brata, pośmiertnie, nie to jednak było przyczyną powstałej dyskusji. W 1663 r. ukazały się Sielanki nowe ruskie, znowu podpisane imieniem Szymona, ale powstałe w latach 1647-1656, kiedy ten już od dawna nie żył. Prawdopodobnie Bartłomiej dokonał tej mistyfikacji, aby w ten sposób złożyć poetycki hołd pamięci brata. W swojej sielance Roczyzna pisał bowiem: