Kochanowski Jan tren XII

Kochanowski J. „Tren XII"

Stanowi nawrót do wspomnień związanych z życiem i śmiercią Urszuli. Wspomina o swej wielkiej miłości i jeszcze większym żalu po stracie córeczki:
„Żaden ojciec podobno barziej nie miłował
Dziecięcia, żaden barziej nad mię nie żałował."
Wychwala jej zalety: posłuszeństwo, taktowne i skromne zachowanie, niepospolite zdolności poetyckie, pobożność, szacunek i serdeczność wobec rodziców, usłużność. Wszystko to tym dziwniejsze „że więcej nad trzydzieści miesięcy nie miała", ojciec- poeta sądzi, że była nad wiek dorosła, nie zdołała paradoksalnie udźwignąć wszystkich cnót jej przypisanych i dotrwać młodości. Przedwcześnie osierocony ojciec zmuszony jest „Kłos(...)jedyny"(piękna prosta przenośnia) pochować w ziemi. Jednocześnie z córką grzebie poeta nadzieję, że ją jeszcze kiedykolwiek zobaczy.
Tren napisany został wierszem stychicznym, to13-zgłoskowiec sylabiczny ze średniówką po siódmej sylabie (7+6) z rymami sąsiadującymi, gramatycznymi aa bb np.„miłował – żałował"
Zbudowany na zasadzie kontrastu obrazu uzdolnionej, pełnej zalet dwuipółletniej dziewczynki i jej przedwczesnej śmierci.