W kręgu Skamandra

Ważna grupa artystów warszawskich głównie; Tuwim; Słonimski; Wierzyński; Lechoń; Iwaszkiewicz; Iłłakowiczówna; Pawlikowska-Jasnorzewska; Liebert;

W styczniu ukazał się pierwszy numer „Skamandra”. Nazwę zaczerpnięto z dramatu Wyspiańskiego „Akropolis”, lecz pierwotnie była to nazwa rzeki opływającej starożytną Troję. Wybór nazwy świadczy o niezaniedbywaniu tradycji. Za duchownego patrona uważali Leopolda Staffa.
Ze Skafandrem byli związani poeci „satelici” nie należąc bezpośrednio do grupy: Iłłakiewiczówna, Pawlikowska-Jasnożewska, Wittin, Liebert. Bardzo liczyli się z krytykiem literackim Wiktorem Zawodzińskim. Redaktorem pisma został Mieczysław Grydzewski. Z początku pismo ukazywało się nieregularnie i współpracowało z gazetami: „Wiadomości literackie” oraz „Cyrulikiem warszawskim”.

Z czasem nastąpiły zmiany w grupie pod względem społeczno-politycznym i poetyckim.

Ogólnie uznali się za grupę bezprogramową, nie chcieli być ograniczani założeniami, jednak można wyłonić kilka założeń, którymi się kierowali:
1. Uważali, że nie można przewidzieć przyszłości, dlatego wszystkie założenia są zbędne. Widać kult codzienności i konkretu
2. Ważne jest to skąd się wywodzimy i w co wierzymy.
3. Wierzą, ze miłość, przyjaźń i patriotyzm jest najważniejszy.
4. Chcą nowości: nowych myśli, rzeczy, ale nie zapominają dokonań przodków.
5. Zerwanie z kultem życia i witalizmu ("Wiosna" Tuwima),
6. Dążyli do doskonałości artystycznej i pozwalali sobie na absolutną dowolność tematyki i doboru środków artystycznych.
Ich twórczość cechowała się komunikatywnością i jasnością wypowiedzi, między innymi, dlatego, że wiele ich utworów sami prezentowali na wieczorkach poetyckich i przedstawieniach (m. in. w kawiarni "pod Pikadorem");