Ignacy Jan Paderewski - biografia

Ignacy Jan Paderewski urodził się 6 listopada 1860 roku we wsi Kuryłówka na Podolu. Po śmierci matki Polikseny jego jedynym opiekunem był ojciec, który za udział w powstaniu listopadowym musiał odbyć karę roku więzienia w Kijowie. Przez ten czas małym Ignacym opiekowała się ciotka. Od dzieciństwa był uzdolniony muzycznie i grał na starym, rodzinnym fortepianie. W jego wychowaniu pomagał także Michał Babiński-były powstaniec listopadowy, który nauczał go historii, geografii, języka francuskiego oraz literatury polskiej.

W wieku 12 lat rozpoczął naukę w Instytucie Muzycznym noszącym potem nazwę Konserwatorium Warszawskie. Po jego ukończeniu utrzymywał się z grania na przyjęciach i weselach oraz nauki gry na fortepianie. Komponował także własne utwory i wykonywał je na owych przyjęciach. Od razu zyskał uznanie publiczności i otoczenia pomimo to twierdził, że musi się jeszcze wiele nauczyć i ćwiczył czasem nawet 12 godzin dziennie.

W 1880 roku zawarł pierwsze małżeństwo. Jego wybranką była Antonina Korsakówna. Ich małżeństwo nie trwało niestety długo. Po roku czasu jego żona zmarła i pozostawiła go z zaledwie kilkumiesięcznym synem Alfredem. Zaraz po tym razem z synem wyjechał do Berlina doskonalić swój warsztat na studiach muzycznych.

Podczas zagranicznych wyjazdów Paderewski poznał wiele słynnych osobliwości m.in. znaną polską aktorkę Helenę Modrzejewską. Ona zafascynowana jego talentem przekazała mu dużą kwotę pieniężną na doskonalenie gry. Dzięki temu mógł on kontynuować naukę w Wiedniu u polskiego pianisty, kompozytora i nauczyciela Teodora Leszetyckiego. To właśnie on polecił go konserwatorium w Strasburgu, w którym Paderewski pracował w latach 1880-1888. W Wiedniu w 1887 roku zadebiutował własnym recitalem, a odniesiony sukces pozwolił mu na wyjazd do stolicy Francji-Paryża.

W 1888 roku odbył się jego pierwszy duży koncert. Po serii koncertów w muzycznej stolicy Europy Paderewski odniósł rozgłos i popularność. Poznał tam tez i zaprzyjaźnił się z kompozytorem Camille Saint-Saëns. Sławę wirtuoza fortepianu potwierdziła trasa koncertowa w Anglii. Brytyjska królowa Elżbieta wpisała do swojego diariusza: „Gra tak przecudnie, z taka siłą wyrazu i głębokim uczuciem. Myślę naprawdę, że zupełnie dorównywa Rubinsteinowi”. Pełnie tryumfu przyniosły mu koncerty w USA w latach 1891-1892 na które Paderewski musiał się udać ze względu na kłopoty finansowe. Potem na stałe zamieszkał w USA. Zyskał ogromną popularność. Nazywany był największym ze wszystkich, mistrzem, królem pianistów, czarodziejem klawiatury.

W 1899 roku ożenił się z Heleną Górską. Pomimo zakupienia dworku w Polsce Paderewscy zamieszkali w Morges, niedaleko szwajcarskiej Lozanny. Paderewski był patriotą. Na jego zlecenie w 1908 roku rzeźbiarz Antoni Wiwulski wykonał pomnik upamiętniający zwycięstwo wojsk polskich nad zakonem krzyżackim w bitwie pod Grunwaldem. Posąg został odsłonięty w pięćsetną rocznicę bitwy w 1910 roku w Krakowie w obecności ponad 15 osób. Paderewski wygłosił wtedy przemówienie o wymowie niepodległościowej.

O wybuchu I wojny światowej Paderewski dowiedział się podczas przyjęcia z okazji jego imienin. Razem z Henrykiem Sienkiewiczem organizował Komitet Pomocy Polskim Ofiarom Wojny w Vevey oraz Polski Komitet Ratunkowy w Londynie. Od roku 1917 zaangażował się w prace Komitetu Narodowego Polskiego, jako jego delegat w USA. Przed każdym ze swoich występów przemawiał na temat postulowanej przez niego niepodległości Polski. W krótkim czasie udało mu się zbliżyć do doradcy prezydenta Wilsona, Edwarda House'a. Później spotkał się z samym prezydentem, któremu w styczniu 1927 roku przekazał memoriał na temat Polski. Być może z tego powodu sprawa niepodległości naszego kraju znalazła się w słynnych 14 punktach Wilsona. Wkrótce powrócił do Polski.

25 grudnia 1918 roku pojawił się w Gdańsku, skąd następnie udał się do Poznania. Jego przemówienie z hotelowego balkonu do tłumu wiwatujących na jego cześć poznaniaków stało się sygnałem do wybuchu powstania wielkopolskiego zakończonego sukcesem. Po przyjeździe do stolicy spotkał się z marszałkiem Piłsudskim i podjął się roli mediatora pomiędzy nim, a obozem Dmowskiego. 16 stycznia 1919 roku został premierem, zatrzymując dla siebie także stanowisko ministra spraw zagranicznych. Wraz z Romanem Dmowskim reprezentował Polskę na konferencji w Paryżu zakończoną podpisaniem traktatu wersalskiego, kończącego I wojnę światową. Powrócił jednak do kraju po rozpoczęciu wojny polsko bolszewickiej w 1920 roku. Został wysłannikiem rządu polskiego do Ligi Narodów. Wkrótce jednak zrezygnował z tej funkcji w 1921 roku.

Z końcem roku 1921 zrezygnował z czynnego udziału w życiu politycznym i wznowił swoje trasy koncertowe w USA. Później zajął się także działalnością charytatywną (w 1932 roku, na występ Paderewskiego w Madison Square Garden przybyła rekordowa liczba widzów - 16 tys., a dochód z tego koncertu artysta przeznaczył na bezrobotnych amerykańskich muzyków). Wrócił do polityki w połowie lat 30. Jako jeden z inicjatorów Frontu Morges.

Wybuch II wojny światowej był dla niego wstrząsem. Po wybuchu II wojny światowej, Paderewski wszedł w skład władz Polski na uchodźstwie. Został przewodniczącym Rady Narodowej w Londynie, która stanowiła coś na kształt emigracyjnego parlamentu. Jesienią 1940 roku 80-letni Paderewski powrócił do USA, gdzie, owacyjnie witany, wygłosił szereg przemówień radiowych. Ich cel był zawsze ten sam - niesienie pomocy ojczyźnie.

Ignacy Jan Paderewski zmarł 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku. Pierwotnie pochowano go na cmentarzu wojskowym Arlington w Waszyngtonie. Jednak w 1992 roku trumnę z jego prochami sprowadzono do Polski, gdzie spoczęła w podziemiach archikatedry św. Jana w Warszawie.