"Marionetki" Cyprian Kamil Norwid - ostrzeżenie.

Ostrzegam przed korzystaniem z interpretacji utworu Marionetki. Przeczytałem i mam wrażenie że ktoś specjalnie na odwrót interpretuje ten utwór. Utwór bardzo prosty, pisany jak zawsze przez Norwida w sposób czytelny. Norwid wyraża w tym utworze swoje przerażenie wobec wielkości wszechświata i wszech czasów. Uważa że każdy temat, w porównaniu z wiekami jakie miałby przetrwać jest zerem. Skoro tyle ideałów opłaconych ludzkim życiem (różnego rodzaju wojny i rewolucje) upadło i znowu się podniosło i znowu upadło i tak bez końca, to jak można o nich pisać. Zarówno prozą, opisująca te ideały jak i wierszem, opisując wzniosłe uczucia, zawsze idą w zapomnienie. Dochodzi do wniosku że żadna forma (proza lub wiersz) żaden temat (uczucia lub ideały) nie przetrwają czasu, ludzie umierają i rodzą się i żyją tymi samymi ideałami, przeżywają te same wzniosłe uczucia i wszystko się powtarza, a w końcu, popada w nicość. Poeta drwi z panienki, która płacze nad romansem, Sam się zastanawia, czy nie lepiej przeżyć to życie bezmyślnie. Ostatnie strofy wyjaśniają tytuł, autor zastanawia się czy nie popełnić samobójstwa intelektualnego i przestać być człowiekiem i zostać „osobą” (marionetką powtarzającą bez mylnie wciąż te same treści), która żyje dla formy, bez treści. Nazywa to (prowokując czytelnika) przejawem odwagi. Pisanie na temat tego wiersza więcej (bo Pani kazała na dwie strony) jest głupotą. Chyba że chcemy napisać o swoim stosunku do wszechświata i na temat tego, co uważamy za ważne i co przetrwa wieki, O tym można bez końca tak jak poeci i pisarze przez wieki to robili.