Wielocukry

Wielocukry.

wielocukrowce, polisacharydy, glikany. Związki organiczne, które hydrolizowane wobec kwasów lub enzymów rozpadają się na wiele cząsteczek cukrów prostych (pentoz lub heksoz). Najważniejszymi polisacharydami są skrobia i celuloza. Wielocukry to sacharydy zbudowane z dużej liczby monosacharydów połączonych wiązaniami glikozydowymi. Należą do biopolimerów i charakteryzują się różną masą cząsteczkową. Dzielą się na:


- homopolisacharydy (np. skrobia, celuloza) , zbudowane z cząsteczek tego samego monosacharydu .

- heteropolisacharydy (np. kwas hialuronowy) zbudowane z cząsteczek różnych monosacharydów. Ważnymi heteropolisacharydami są mukopolisacharydy zbudowane zawsze z kwasu uronowego i aminocukru (np. heparyna).


DO WIELOCUKRÓW NALEŻĄ:

-skrobia roślinna

-skrobia zwierzęca, czyli glikogen

-dekstryna

-błonnik, czyli celuloza

-nulina

-hemiceluloza

-pektyna

Na szczególną uwagę zasługuje glikogen. Jest to substancja zapasowa, zmagazynowana zwłaszcza w wątrobie i w mięśniach. Wielocukier ten składa się z olbrzymiej ilości cząsteczek glikozy. Przy użytkowaniu do produkcji energii zostaje on rozłożony przez adrenalinę na cząsteczki glikozy, które w czasie utleniania dają energię potrzebną do skurczu włókien mięśniowych. Nadmiar glikozy może być jednak z powrotem zamieniany przez insulinę na glikogen.
Skrobia roślinna magazynowana jest w bulwach, kłączach, cebulach i nasionach i służy jako substancja pokarmowa dla rozwijającej się rośliny.

Wielocukry, czyli polisacharydy, to węglowodany złożone z wielu reszt cukrów prostych. Mają przybliżony wzór sumaryczny (C6H10O5)n, gdzie n oznacza liczbę reszt cukrowych. Liczba reszt cukrowych waha się od kilku do kilku tysięcy. Są to związki wielkocząsteczkowe pochodzenia naturalnego. W odróżnieniu od monosacharydów i disacharydów są nierozpuszczalne w wodzie i nie mają słodkiego smaku.

Są szeroko rozpowszechnione w przyrodzie. Stanowią materiał zapasowy (skrobia) lub budulcowy (celuloza) niektórych roślin.