1. ‘mający znaczną odległość między podstawą a wierzchołkiem’; 2. ‘mający duży wzrost’; 3. ‘znajdujący się w górze’; 4. ‘duży, wielki, znaczny’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. vysoký, słowac. vysoký, ros. vysókij, słoweń. visok) < psłow. *vysokъ ‘wysoki’ – pokrewne np. z gr. hypsēlós ‘wysoki’, stniem. ûf ‘na’(dziś niem. auf); podstawą pie. *ūpso- pochodzące od *up(o) ‘na górze, powyżej’.
Pierwotna postać
W stpol. początkowo obok odmiany przymiotnikowej (wysoki, wysoka, wysokie) występowała też odmiana rzeczownikowa (wysok, wysoka, wysoko).
Obecna postać
Odmiana rzeczownikowa wyszła z użycia jeszcze w okresie stpol.; pozostałością po niej są słowa występujące współcześnie w funkcji przysłówków: wysoko, wysoce, z wysoka.
Źródło
Rzeczne brzegi, z których woda z wysocza z wielkim szumem spada.
Szymon Budny (ok. 1536-ok. 1596)