1. ‘przemieszczać się z jakąś prędkością i siłą (o powietrzu)’; 2. ‘dawać się odczuć (o chłodzie, zimnie, wilgoci)’; 3. potocznie ‘bardzo szybko uciekać’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (np. czes. vát, věję, ros. véjať ‘wiać, dąć; czyścić ziarno’) < psłow. *vějati ‘wiać, dąć’ – ma odpowiednikami w lit. vějas ‘wiatr’, goc. waían ‘wiać’ oraz niem. wehen ‘ts.’; podstawą jest pie. *uē- ‘wiać, dąć’.
Źródło
Już wiatrek cichy wiejąc na świt rany.
Piotr Kochanowski (1566-1620)
poleca
55%
24 głosów
wiatr
od XIV w.; ogsłow. < psłow. *větrъ ‘wiatr’, który ma odpowiedniki w językach bałt. (por. np. lit. větra ‘wichura, burza z wiatrem’); podstawą jest pie.*uē-tro- pochodzące od pie. pierwiastka *uē- ‘wiać, dąć’; w stpol. występowała też forma wietr, a dialektalnie – wiater
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
nawiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
owiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
powiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
przewiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
przywiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
rozwiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wywiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zawiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zwiać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wiewać
forma wielokrotna -wiewać w czasownikach przedrostkowych, np.: owiewać,powiewać, rozwiewać.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta