‘pasmo wijących się włosów’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (czes. kadeř ‘kędzior, kędziory’, ros. kúdri ‘kędziory, loki’, słoweń. kóder / kódra ‘kędzior, lok’) < psłow. *kę/ąder (*kę/ądeŕь), *kę/ąd(e)ra ‘lok zwijających się włosów, kędzior’.
Pierwotna postać
Dawniej od XV w. występowała forma kędzierz ‘kędzior, lok, kręcące się włosy’.
Źródło
Woda na prądzie się kędzierzawi.
Sebastian Klonowic (ok. 1545-1602)
Kędzierze jego kępiaste.
Szymon Budny (ok. 1536-ok. 1596)
Kędziornik. Barbierz, co włosy trafi. (‘fryzjer’)
Grzegorz Knapski (1564-1638)
poleca
b/d
kędzierzawy
‘kręty, pofalowany, pomarszczony (o włosach i liściach)’; w stpol. w XV w. również w postaci kędzierawy
poleca
b/d
kudły
1. ‘zmierzwione włosy’; 2. ‘gęsta, długa sierść’; od XVI w.; płnsłow. *kądъla ‘włos, sierść’ utworzone od słow. rdzenia *ką/ęd-
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Kędzior