1. ‘noga zwierzęcia niemającego kopyt’; 2. potocznie i rubasznie ‘ludzka dłoń, ręka’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (por. ros. lápa, bułg. lápa, czes. tlapa, słowac. tlapa / dlapa) < psłow. *lapa ‘kończyna zwierzęcia, łapa’ – ma odpowiedniki w lit. lópa i łot.lāpa ‘ts.’; podstawą pie. *lōpā ‘ręka, łapa’ < pie. pierwiastek *lěp / *lōp- / *lәp- ‘być płaskim; coś szerokiego, płaskiego’.
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
łapówka
dawniej w formie łapowe; potocznie stosowane jest wyrażenie brać w łapę
poleca
b/d
poleca
b/d
łopian
‘roślina Arctium lappa’; od XV w.; dawniej też w postaci łopion; dokładnymi odpowiednikami wyrazu w językach płdsłow. są słowa określające dziewannę (por. sch. lòpen, bułg. lopjan); wyraz utworzony od psłow. dialektalnego *lopěnъ ‘roślina z dużymi liśćmi (łopuch, łopian, dziewanna)’ pochodzącego od szczątkowo zachowanego psłow. *lopъ ‘coś płaskiego, (duży) liść’ < pie. *lěp / *lōp- / *lәp- ‘być płaskim; coś szerokiego, płaskiego’
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta