1. ‘smutny, żałosny, wyrażający smutek, żal’; dawniej: 2. ‘odczuwający żal za kimś lub za czymś, pragnący ujrzeć kogoś lub coś’ oraz 3. ‘gnuśny, nudny’.
Pochodzenie:
Od XVII w.; pochodzi od psłow. dialektalnego *tъsknъ ‘smutny, żałosny, przygnębiony’– archaicznego przymiotnika utworzonego od psłow. rzeczownika *tъska ‘smutek, przygnębienie, złe samopoczucie, mdłości, nudności’; pierwotna pol. postać teskny rozwinęła się też w in. wariant fonetyczny ckny (nastąpił rozwój fonetyczny: *tъskn- > *tskn- > ckn-).
Pierwotna postać
W stpol. w XV w. występowała postać tesny ‘zaniepokojony, strwożony’ oraz teskno / tesno ‘smutno, przykro’.
Źródło
Dolegliwości teskliwe, któremi opływa żywot.
Łukasz Górnicki (1527-1603)
Przyszliśmy w wielką tesknicę.
Jakub Wujek (1541-1597)
poleca
b/d
tęsknić
1. ‘bardzo chcieć kogoś zobaczyć, odczuwać tęsknotę’; 2. ‘mocno pragnąć coś pozyskać, osiągnąć’; 3. dawniej też ‘nudzić się czymś’; 4. stpol.(od XV w.) tesknić sobie ‘smucić się, trapić się, rozpaczać’ oraz tesknąć ‘odczuwać głęboki smutek, przygnębienie’; od XVI w.; pochodzi od psłow. dialektalnego *tъskniti (*tъsknąti) ‘odczuwać głęboki smutek, przygnębienie (zwłaszcza z powodu braku kogoś lub czegoś), smucić się, frasować się’ – jest to czasownik odprzymiotnikowy od psłow. *tъsknъ; por....
poleca
b/d