1. ‘grzęznąć w czymś’; 2. ‘przylepiać się do czegoś, przywierać’; 3. ‘garnąć się do kogoś, czegoś, pragnąć zbliżenia’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (czes. lnout ‘ściśle przylegać do czegoś; garnąć się do kogoś,czegoś’, ros. ľnuť ‘tulić się, lgnąć’) < psłow. *lьnąti (< *lьpnąti) ‘zacząć przylegać do czegoś, przylgnąć, przywrzeć, przykleić się’ utworzony odpsłow. czasownika *lьpěti ‘przylegać, być przyklejonym’ (poświadczone w stpol. XV-wiecznym wyjątkowo występującym słowie lpieć ‘przylegać, trzymać się mocno’).
Pierwotna postać
Dawniej od XVI w. w tych samych znaczeniach występowała forma lnąć, a wcześniej także formy przedrostkowe: przylnąć (od XIV w.) ‘przywrzeć, przylepić się mocno’ oraz uglnąć ‘ugrzęznąć, uwięznąć w czymś grząskim’.
Źródło
Zawiedli naszych na błota i jezierzyska lgniące.
Marcin Bielski (1495-1575)
Lną wszyscy do niego.
Grzegorz Knapski (1564-1638)
poleca
b/d
lep
1. ‘kleista substancja służąca do chwytania owadów’; 2. przenośnie ‘sidła, pułapka’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *lěpъ ‘środek do lepienia, kleista substancja’ – rzeczownik odczasownikowy od psłow. *lьpěti
poleca
b/d
lepić
1. ‘formować, kształtować coś z plastycznego materiału’; 2. ‘kleić,sklejać’; 3. stpol. również ‘pokrywać gliną, wapnem’; od XV w.; ogsłow. (por.czes. lepit, ros. lepiť) < psłow. *lěpiti ‘powodować że coś przywiera, przykleja się’ < psłow. *lьpěti
poleca
b/d
lipa
‘drzewo liściaste Tilia’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *lipa ( < *lēipā) ‘lipa’; ma odpowiedniki w lit. liepa i łot. liepa ‘ts.’; wyraz bałtosłow. jest związany etymologicznie z psłow. *lьpěti – drzewo nazwano tak od lepkiego, śluzowatego łyka, które przez dawnych Słowian używane było do wyrobu różnych przedmiotów, np. koszyków, łapci
poleca
b/d