Zaimek, który odnosi się do miejsca postrzeganego jako dalsze (nie tu, gdzie jest mówiący) lub do miejsca, o którym była mowa albo będzie mowa.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. tam ‘tam’, przestarzałe tamo, strus. tamo / tamъ‘tam’, ros. tam ‘w tamtym miejscu; w tamtym kierunku’) < psłow. *tamo‘w tamtym miejscu; w tamtym kierunku’ – przysłówek pochodzący od pie.rdzenia zaimkowego *to- ‘ten’ z dodaniem przyrostka *-mo.
Pierwotna postać
W stpol. w XIV-XV w. stosowano również postać tamo.
Źródło
Tamo stali.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
Tamo Józef z swoją oblubienicą poszedł.
Piesń o narodzeniu Pańskim, koniec XV w.
poleca
b/d
tamten
‘znajdujący się tam, bardziej odległy w przestrzeni lub czasie niż ten’; od XVIII w.; wyraz utworzony przez zrośnięcie przysłówka tam i zaimka ten; por. też czes. tamten ‘ts.’
poleca
b/d
tamtędy
‘tamtą drogą, przez tamto miejsce’; od XVI w.; utworzony ze zrośnięcia przysłówków: tam + tędy.