1. ‘ostra krawędź, kant’; 2. ‘wąski grzbiet górski stromo spadający na obie strony’; 3. stpol. ‘granica, obwód, obręb; znak graniczny’ (od XIII w.); 4. ‘okres, czas’ (XVI w.).
Pochodzenie:
Od XV w.; płnsłow. (por. czes. hran ‘róg, kant’, strus. granь ‘znak graniczny’,ros. grań ‘granica’) < psłow. * granь ‘ostra krawędź (pierwotnie coś wystającego, ostrego)’ < pie. *ghrō- / *ghrē- / *ghrә- ‘wystawać, być ostro zakończonym’.
Źródło
Grań, węgieł, krawędź, kant. „Zamek na cztery granie budowano”, czworogrannyi czworograniasty znaczy czworokątny. Od wyrazu grań pochodzi także granica,jako obwód, obręb, kres. Wacław Potocki pisze w „Argenidzie”: „Niech się każdy zachowuje w przyzwoitej grani.”
Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900-1903
poleca
b/d
graniasty
‘kanciasty’; dialektalnie też w formie graniaty
poleca
b/d
granica
1. ‘linia zamykająca lub oddzielająca określony obszar’; 2. dawniej(XVI w.) ‘zakres działania; pojęcie, reguła, norma, prawo’; od XIII w.; ogsłow. (por. czes. hranice, sch. granica) < psłow. *granica ‘linia graniczna oddzielająca jeden teren od drugiego’