Liczebnik główny ‘2’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. dva, dvě, ros. dva, dve) < psłow. *dъva, *dъve‘dwa’, ‘dwójka’; podstawą jest pie. *d(u)uō / *d(u)uai ‘ts.’.
poleca
b/d
dwadzieścia
liczebnik główny ‘20’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *dъva desęti ‘20’ – wyraz utworzony przez zestawienie liczebników *dъva i *desęti (< *desętь); pierwotnie w znaczeniu ‘dwie dziesiątki’; w językach słow. zestawienie zrastało się w jeden wyraz ze skracaniem drugiego członu: -desęti> pol. -dzieście, -dzieści; w stpol. stosowano też formę dwadzieście
poleca
b/d
dwanaście
liczebnik główny ‘12’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *dъva na desęte‘12’ – zestawienie złożone z liczebnika *dъva i wyrażenia *na desęte o pierwotnym znaczeniu ‘dwa ponad dziesięć’; w językach słow. nastąpiło zrośnięcie się tych słów w jeden wyraz ze skróceniem drugiego członu do -dcie, -ście, -cie, -ście
poleca
b/d
dwieście
liczebnik główny ‘200’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *dъve sъtě – zestawienie z liczebnikami *dъve i *sъto; pierwotnie ‘dwie setki’
poleca
b/d
dwoje
liczebnik zbiorowy ‘dwie osoby’; od XIV w.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Dwa