1. ‘uderzać czymś ostrym (np. rogami), kłuć’; 2. przenośnie ‘patrzeć spode łba’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. bůst, bodu, ros. dialektyczne bostí, bodú) < psłow.*bosti, *bodą ‘kłuć, uderzać czymś ostrym’ – pokrewne z lit. bèsti, bedù ‘kłuć, wiercić czymś ostrym’, a także z łac. fodiō ‘kopię; kłuję’ – źródłowy dla nich wszystkich jest pie. pierwiastek *bhedh- ‘kłuć, obrabiać ostrym narzędziem, ryć’.
Źródło
Bodąc mię swemi kły jadowitemi.
Cyprian Bazylik (1535-ok. 1600)
Prawda w oczy bodzie.
Wacław Potocki (1626-1696)
poleca
b/d
poleca
100%
2 głosy
bodziec
1. ‘czynnik wywołujący coś’; 2. dawniej znaczenie konkretne ‘ostry przedmiot do przebijania, kłucia’; w pol. od XVI w.; ogsłow. (czes. bodec, ros.dialektyczne bodéc) < psłow. *bodьcь ‘to czym się kłuje, ostry przedmiot, kolec’– nazwa narzędzia utworzona od nazwy czynności *bosti ‘bóść’.