Witkiewicz Stanisław Ignacy

Dramaturg, powieściopisarz, malarz, teoretyk sztuki.Człowiek wybitny, o niepospolitej osobowości, od dzieciństwa związany ze światem sztuki i artystów. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Brał udział w walkach podczas I wojny światowej. Po wojnie szybko stał się postacią znaną. Ogłosił wiele rozpraw teoretycznych, m.in. Nowe formy w malarstwie (1919), Sztuki estetyczne (1922). Jest twórcą teorii Czystej Formy, która miała być ratunkiem przed upadkiem cywilizacji. Według teorii głównym celem sztuki powinno być wywołanie doznania metafizycznego, czyli odczucie jedności w wielości, które jest równoznaczne z doświadczeniem Tajemnicy Istnienia. Założenia Czystej Formy realizował m.in. w dramatach, np. Tumorze Mózgowiczu (1921), Mątwie (1922), W małym dworku (1923). Artysta wiódł życie skandalisty, np.malował obrazy pod wpływem narkotyków, badając ich oddziaływanie na organizm i twórczość. Pod koniec lat 20. powstały powieści Pożegnanie jesieni (1927) i Nienasycenie (1930), później dramat Szewcy (1934), w którym ukazał przemiany, jakim podlega świat, oraz katastroficzną wizję przyszłości. Popełnił samobójstwo na wieść o wkroczeniu Rosjan do Polski w 1939.