Lipska Ewa

Poetka. W polskiej literaturze reprezentantka Pokolenia68. Urodziła się w Krakowie i tam studiowała malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych. Pracowała jako redaktorka w Wydawnictwie Literackim w Krakowie. W 1995objęła stanowisko dyrektora Instytutu Polskiego w Wiedniu. Debiutowała zbiorem Wiersze (1967). Później ukazały się kolejno cztery tomy wierszy opatrzone numerami: Drugi tom wierszy (1970), Trzeci... (1972), Czwarty... (1974), Piąty... (1978). Inne zbiory to np. Dom spokojnej młodości (1979), Przechowalnia ciemności (1985), Strefa ograniczonego postoju (1989), Wakacje mizantropa (1993). Wiersze Lipskiej wyrażają krytyczny stosunek do rzeczywistości. Wyłania się z nich obraz współczesnego człowieka pesymistycznie nastawionego wobec świata, uwikłanego w problemy natury egzystencjalnej, żyjącego w poczuciu zagrożenia, nieufnego. W jej twórczości obecne są motywy domu, samotności, przemijania, cierpienia, śmierci. Poetka, operując ironią, paradoksem, zachowuje dystans wobec nieuchronności pewnych zjawisk.