1. ‘masa wody płynąca długim korytem’; 2. ‘duża ilość jakiejś cieczy’; 3. ‘o dużej ilości obiektów poruszających się nieprzerwanym, miarowym ruchem’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. řeka, ros. reká) < psłow. *rěka ‘rzeka’ pochodzącego z pierwotnego *roi-kā utworzonego od pie. pierwiastka *(e)rei- ‘płynąć, ciec’; wyrazy pokrewne w in. językach ie. (por. np. łac. rivus ‘strumień’ oraz łot. riete ‘mleko w piersi matki’).
Źródło
Na oznaczenie rzeki pomniejszej bogata mowa polska miała sporo nazw, np.: potok, rostok, rostoka, zestoka, otok, prądnik, struga, struja, stok, stoczek, strumień, strumyk. Pod nazwą strumień rozumiano zwykle bystrą wodę, strugą zaś nazywano częściej wodę leniwą. Stok, który w biegu swoim znikał w piaszczystych pokładach ziemi, zwano: ponikły stok, ponik, ponikwa, ponikiew, przeginia. Ze stokami wiązały się i nazwy miejscowości, jak np.: Biały-stok, Różany-stok, Wysoki-stoczek, Jałbrzyków-stok. Dawne łożysko rzeki, która zmieniła swój kierunek, zwano: rzeczysko, rzeczyca; strugi zaś – strużysko. W rzekach odróżniano wody białe, czyli nieprzezroczyste i przezroczyste, a głębokie, które zwano czarnemi.
Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900-1903
Podobne teksty:
- 86% "Wierna Rzeka".
- 85% Wierna rzeka