Dam 250 punktów osobie która odpowie najszybciej!
1.Jak zapisał się XVII w. w historii Polski?
2. Z kim

1. Srebrny wiek to określenie epoki w historii Polski, obejmującej znaczną część XVII wieku.
Pojęcie "srebrnego wieku" powstało w nawiązaniu do "złotego wieku", obejmującego panowanie ostatnich Jagiellonów w wieku XVI.
Wychodząca ze złotego i wkraczająca w srebrny wiek Rzeczpospolita miała silną pozycję na arenie międzynarodowej, co było skutkiem dotychczasowej potęgi gospodarczej oraz siły militarnej. Jednak na skutek licznych wojen toczonych w wieku XVII na praktycznie wszystkich granicach,powstania kozackiego przyczyniły się do stopniowego upadku siły kraju i autorytetu międzynarodowego, co miało swoją przyczynę w ruinie gospodarczej spowodowanej skutkami kolejnych wojen. Liczne wojny toczone na całym terytorium państwa przyczyniły się do całkowitego upadku handlu, będącego źródłem bogactwa państwa i szlachty, a w konsekwencji spadku poziomu życia i zubożenia społeczeństwa.
Okres ten charakteryzuje się także upadkiem tolerancji religijnej, izolacjonizmem oraz rozwojem charakterystycznej kultury sarmackiej. Niereformowany ustrój demokracji szlacheckiej, wobec rozwoju absolutyzmu w krajach ościennych, przyczynił się do paraliżu kraju i w konsekwencji do jego powolnego upadku pod kolejnymi ciosami w epoce saskiej.
Do srebrnego wieku zalicza się okres od objęcia tronu przez Wazów w 1587 roku do śmierci Jana III Sobieskiego w 1696 roku. 


2. podczas tego okresu polska toczyła wojny z kozakami, szwecją, rosją i turcją.


3.W pierwszej połowie XVII wieku nastąpiło zróżnicowanie kawalerii ze względu na ciężar uzbrojenia. Uzbrojenie ochronne husarii składało się z: półpancerza, hełmuz grzebieniem korwoszy (elementów ochronnych na łokcie). W skład uzbrojenia wchodziła: kopia, szabla, koncerz i para pistoletów. Pod koniec panowania Zygmunta III Wazy w wojsku polskim pojawiła się dragonia. Była to piechota uzbrojona w strzelby, szable i siekiery, używająca koni do transportu. Drakoni nie walczyli na koniach, ale ich szybkie przemieszczanie mogło służyć jako ruchomy obwód wojsk.W przeciwieństwie do wojsk europejskich w Polsce zmalało znaczenie roli piechoty na przełomie XVI - XVII wieku. Jedną z przyczyn była niechęć szlachty do takiego rodzaju wojsk. Służba w piechocie była była uważana z nieodpowiednią dla wysoko urządzonych. Jednocześnie szlachta obawiając się uzbrojenia wiejskiej ludności, nie godziła się na zaciaganie do wojsk własnych poddanych, którzy w przyszłości mogli stać się niebezpieczni. Z tego wzgłedu piechota była wystawiana w wyjątkowych sytłacjach.W pierwszej połowie XVII wieku zaciągano piechotę polsko-węgierską, w której słuzyli prawie wyłącznie Polacy uzbrojeni według według wzorców wprowadzonych przez Stefana Batorego. Sporadycznie spotykano w naszym kraju zaciężnych Szkotów i Niemców, których odziały formowano na wzór zachodni.
Polska piechota w przeciwieństwie do państw zachodnioeuropejskich, nie musiała przełamywać zadnych formacji żołnierzy wroga. Jej rolą było udzielanie ogniowego wsparcia jeździe, obrona umocnień i taborów oraz zdobywanie twierdz, zaś nie przesądzli o losach bitwy. Zadaniem piechoty na poczatku starcia było spowodowanie w szeregach przeciwnika jak najmniejszych strat przed zasdniczym udeprzeniem jazdy, szczególnie husarii. Używano też pieszych żołnierzy również w ostatnim etapie bitwy do statecznego zgniecenia rozbitego juz wroga.
Do najwiekszych zmian z wojsku polskim w pierwszej połowie XVII wieku doszło za panowaniem króla Władysława IV. Władca ten uważając się za wielkiego wodza i znawcę sztuki wojennej, dokonał podziału wojska na tzw. autorament narodowy i autorament cudzoziemski. W skład autoramentu narodowego wchodziła jazda oraz piechota polsko - wegierska. Do autoramentu cudzoziemskiego zaliczano rajtarię, artybuzerię, dragonie, piechotę niemiecka oraz wojska inżynieryjne, czyli oddziały zaciagane na wrozce zachodnioeuropejskie.


4.wojskami polskimi dowodził stefan czarniecki


5.12 września 1683 roku pod Wiedniem wojska polsko-habsburskie pod wodzą króla Jana III Sobieskiego pokonały armię Imperium Osmańskiego, dowodzoną przez wezyra Kara Mustafę.
Imperium Osmańskie przez wieki opierało swoją potęgę na podbojach, początkowo głównie obszarów azjatyckich. Jednak w XVII wieku Turcy rozpoczęli podbój terenów europejskich, atakując Bałkany, Węgry, księstwa rumuńskie, Kretę i Siedmiogród. W roku 1672 zajęli należące do Polski Podole, zaś kozacki hetman Piotr Doroszenko uznał zwierzchnictwo Turcji nad Ukrainą.
Po upokarzającym dla Rzeczypospolitej pokoju w Buczaczu Polska nie tylko utraciła Podole, ale także zobowiązała się do płacenia Turcji 22 tys. talarów rocznego haraczu, co czyniło z niej lennika Imperium. Sejm polski odrzucił pokój, a w 1673 roku wojska Rzeczypospolitej - dowodzone przez hetmana Jana Sobieskiego - pokonały Turcję pod Chocimiem. Choć konflikt zakończył się rozejmem, zapowiadał kolejne działania zbrojne.
Sobieski, któremu zwycięstwo pod Chocimiem zapewniło polską koronę, w obliczu nieuchronnego starcia z Turcją rozpoczął poszukiwania sojuszników. Początkowo planował koalicję z Francją i Szwecją, jednak wobec negatywnego nastawienia Ludwika XIV zwrócił się w stronę Habsburgów i Rosji. Choć zarówno car, jak i cesarz nie zareagowali przychylnie na starania Polski, jednak wobec fiaska zabiegów dyplomatycznych i realnego zagrożenia ze strony Turcji Habsburgowie zaczęli dążyć do przymierza z Rzeczpospolitą.