WIERSZ O RZ SZYBKO POTSZEBUJE

stoi dziadek z wnuczętami.
- Ale susza… – dziadek wzdycha.
- Większość warzyw nam usycha,
schną rzodkiewki i ogórki,
z rzep zostały same wiórki,
schnie i orzech, i porzeczki,
i rząd wierzb, tych obok rzeczki,
i zwierzętom chce sie pić –
jak bez wody można żyć?
Nagle trach! trach! Co sie dzieje?
Straszna burza w krąg szaleje!
Bach! bach! uderzają gromy
i deszcz leje jak szalony!
Dziadek mruknął: – Susza stchórzy,
bo się bardzo boi burzy…
Moknie ogród, dom, stodoła,
a deszcz szumi, jakby wołał:
- Co ta susza myśli sobie?
Zaraz z nią porządek zrobię!
Obmył z kurzu jarzębiny,
podlał kwiaty i jarzyny,
podlał orzech i porzeczki,
i rząd wierzb, tych obok rzeczki.
- Ale burza! Jak marzenie! –
piszczą liście i korzenie,
świnki w błocie się tarzają -
korzyść z deszczu wszyscy mają! Małgorzata Strzałkowska