Napisz wypracowanie na temat "piękni okazują się czasem brzydkimi"
- co najmniej 3 akapity .
-Wspęp , rozwinięcie ,

Pisarz, autor opowiadań "Ósmy dzień tygodnia" czy "Pierwszy krok w chmurach" stał się żywą legendą dla swojego pokolenia. Wojnę przeżył jako dziecko (urodził się w 1934 roku), nie odbiła się więc tak bardzo na jego twórczej psychice, jak miało to miejsce w przypadku przedstawicieli pokolenia Kolumbów. Legenda pisarza- buntownika, który zarabiał na chleb jaki kierowca ciężarówki w NRF, kierował sekcją prozatorską tygodnika "Po prostu", jest ciągle żywa, potęgowana dodatkowo przedwczesną, tyleż tragiczną, co tajemniczą śmiercią pisarza w jednym z niemieckich hoteli w1969 roku. W kraju- za niezwykłe nowatorstwo został uhonorowany nagrodą Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, później wyjechał na stypendium do Francji. Postanowił jednak nie wracać do kraju i skazać się na los emigranta. Mieszkał między innymi w Paryżu, w Berlinie, a także w Izraelu i Stanach Zjednoczonych. Marek Hłasko to postać tragiczna i fascynująca. Jego życie, tułaczka, praca na czarno, nędza, problemy z alkoholem, kobietami, formy zarobkowania, postawa buntownika nadawałyby się na materiał dla sensacyjnego scenariusza.
Najsłynniejszym zbiorem opowiadań, które na stałe wyznaczył Hłasce ważne miejsce w historii polskiej twórczości prozatorskiej jest wydany w 1956 roku "Pierwszy krok w chmurach". W tomie tym zawarł dwudziestoletni wówczas pisarz refleksje nad tragizmem własnego pokolenia, ludzi zawieszonych, zmuszonych do życia w okrutnej rzeczywistości stalinowskiej polski, dla których dramatycznym pokoleniowym przeżyciem były wydarzenia Października 1956. Rzeczywistość, codzienność polski ery stalinowskiej znacznie odbiegała od radosnych i pełnych naiwnego optymizmu obrazów pracującej klasy robotniczej wyłaniających się z tendencyjnej, zideologizowanej prozy socrealistycznej. Przeciw takiej właśnie, zakłamanej, zideologizowanej quasi-prawdzie buntował się Hłasko i jego rówieśnicy. Świat nie jest taki, jak w socrealistycznych produkcyjniakach. Świat pełen jest zła, niesprawiedliwości, ohydy. Taka jest prawda o życiu w Polsce, dlatego pisarz bohaterami swoich opowiadań czyni ludzi z marginesu społecznego, drobnych pijaczków, młodych, zagubionych, pokłóconych z prawem i obyczajami ludzi, którzy nie potrafią zbudować lepszej, czystszej rzeczywistości, niszcząc brudnymi butami i wulgarnym językiem każde rodzące się w tej rzeczywistości piękno i dobro. Tak dzieje się w tytułowym opowiadaniu zbioru "Pierwszy krok w chmurach". Ów pierwszy krok w chmurach to inicjacja seksualna młodych, zakochanych ludzi, którzy chcą, aby ich pierwszy raz był czysty, wyjątkowy i wzniosły. Dla nich wszystko co z tym związane jest czyste, piękne, budzące niepewność i lęk. Ich spacer w chmurach zostaje jednak brutalnie przerwany przez podglądających ich prymitywnych ludzi, którzy obleśnie komentują widok kochającej się na łonie natury pary. Grupa miejscowych pijaczków z nudy postanawia przestraszyć kochającą się parę, wleźć z butami w ich uczucia, zbrukać łączącą ich miłość wulgarnymi komentarzami i prostackim szyderstwem. Pierwsze doświadczenie, to, co miało być święte i piękne zostaje sprowadzone do poziomu niewybrednych dowcipów zapijaczonych meneli. Uczucie młodych, jego piękno zostało bezpowrotnie utracone.
Do parteru sprowadza piękną ideę miłości także opowiadanie "Śliczna dziewczyna". Tym razem ludzie nie przeszkadzają zakochanej parze. Podziwiają urodę młodej kobiety i jej towarzysza, sielankowy obrazek młodej pary na ławce w zieleniejącym parku. Przechodnie są zachwyceni, jednak nie słyszą, o czym rozmawiają młodzi ludzie. Dowiaduje się tego czytelnik. Piękni młodzi ludzie okazują się mieć pełne brzydoty, ohydne wnętrze. Dziewczyna chce pozbyć się niechcianej ciąży i żąda od chłopca pieniędzy na zabieg, ten natomiast sugeruje dziewczynie, że nie był jej jedynym kochankiem, że "było ich kilku" i nie poczuwa się do jakiejkolwiek odpowiedzialności, pomocy czy wsparcia. Pod piękną zewnętrznością, sielankową scenką kryje się więc nie miłość i piękno, lecz wzajemna nienawiść, oskarżenia, wyzwiska.
Innym, równie przygnębiającym opowiadaniem jest "Pętla" przedstawiająca losy młodego alkoholika- Kuby. Kuba postanowił zerwać z nałogiem dla kobiety- Krystyny. Chce zacząć leczenie. Umawia się z Krystyną na popołudnie, mają oboje pójść do poradni. Kuba musi jednak przetrwać cały dzień bez picia. Bohater męczy się, cierpi, nie wie już, co zrobić, żeby zapomnieć o przemożnej ochocie sięgnięcia po kieliszek. Nie ułatwiają mu tego także znajomi, którzy bezustannie dzwonią i chwalą jego decyzję o rozstaniu z nałogiem-, nie dając bohaterowi zapomnieć o dręczącym go pragnieniu. Kuba przegrywa, zrozpaczony i słaby ucieka z mieszkania, zaczyna wędrówkę po lokalach, najgorszych spelunach, gdzie upija się do nieprzytomności. Przegrywa z nałogiem i przegrywa z samym sobą. O umówionej wcześniej godzinie pojawia się Krystyna, jednak odnajduje już tylko powieszonego trupa samobójcy. Nie mogąc wygrać z rzeczywistością Kuba postanowił uciec od niej przez samobójstwo.
Pozbawiony wyższych uczuć, czystych idei, piękna świat Warszawy lat pięćdziesiątych przedstawia także opowiadanie "ósmy dzień tygodnia". To historia związku dwojga młodych ludzi żyjących w ohydnej, szarej rzeczywistości brudnych ulic, obskurnych spelun pełnych pijaków, bezgranicznej beznadziei. W tym świecie Agnieszka i Grzegorz starają się znaleźć bezpieczną przystań dla swojej miłości. Młodzi bardzo się kochają, jednak warunki życia, brak domu, pieniędzy zabijają piękne uczucie, które nie ma możliwości realizować się ani w przestrzeni psychicznej ani fizycznej. Agnieszka daje się wreszcie uwieść dziennikarzowi, powielając beznadziejne losy innych przedstawicieli swojego przegranego pokolenia, żyjącego w świecie bez wartości, bez autorytetów, bez właściwej etyki i moralności.
decyduje się na przypadkowy romans z dziennikarzem. Podobnie smutne są losy innych bohaterów, pokolenia bezdomnego, zagubionego w chaosie poprzestawianych wartości.
Z przedstawionych powyżej opowiadań wyłaniają się najbardziej charakterystyczne cechy i elementy opowiadań Marka Hłaski. Charakterystyczna dla autora tematyka to brudne miasto, lumpenproletariat, beznadzieja egzystencji, przegrane, zbrukane uczucia, miłość i złudne marzenia o lepszym życiu. Bohaterami Hłaski są ludzie prymitywni, drobne prostaczki z marginesu, nękani przez nałogi, biedę, szarą codzienność, ludzie prości, pozbawieni wszelkich perspektyw rozwoju i zmian. W świecie tym- pełnym kontrastów, zestawień pięknych marzeń i uczuć z ciemną, brudną i złą rzeczywistością zło zawsze zwycięża, dobro nie potrafi przebić się przez skorupę obojętności, ohydy i zła. Wszystko, co piękne i nieskalane musi zostać zniszczone w zetknięciu z brutalną, wulgarną codziennością, z rzeczywistym światem stalinowskiej Polski. Nawet przebłyski piękna fizycznego, zewnętrzna uroda muszą być podszyte złem, brzydotą moralną. Wobec takiej rzeczywistości, takiego społeczeństwa i rządzących nim praw amoralnych i antyetycznych stawia Hłasko bohatera- samotnika, zbuntowanego, odwracającego się od świata, który go brzydzi, w którym jednak on sam istnieje, i do którego brzydoty się przykłada swoją brutalnością, szorstkością, nierzadko swoimi własnymi problemami z nałogiem. Bohater Hłaski pod pewnymi względami przypomina tragicznych bohaterów romantycznych- mają tajemniczą, nie wyjaśnioną do końca biografię, mają swoje cele i marzenia, przeciwstawiają się okrucieństwu i brzydocie świata, jednak w konfrontacji z nim skazani są na przegraną. Równie brzydka jak świat i rzeczywistość jest także kobieta. Nawet jeśli obdarzona została pięknym ciałem, to staje się ono siedliskiem zła i zguby dla bohatera. Kobieta jest pełna fałszu, wyrachowania, niszczy piękno uczuć swoją dwuznaczną, fałszywą moralnością, ciało staje się jej towarem, potrafi nim handlować, sprzedawać siebie. Kobiety dobre stają się natomiast bohaterkami tragicznymi, które, mimo starań i poświęceń, muszą przegrać z okrutną, bezwzględną rzeczywistością.
Bohaterowie Hłaski opisywani są jedynie pod kątem ich zachowań zewnętrznych- wypowiedzi i postępowania. Autor nie wnika w ich psychikę, przemyślenia. Opowiadania Hłaski wpisują się w tradycję prozy behawioralnej.
Polecamy na dziś
Jakie są cechy dramatu romantycznego?
Zofia Nałkowska - Granica - streszczenie
Gramatyka: czasownik
Dziady cz. III - streszczenie krótkie
Systemy kształcenia w czasach starożytnych
Jak napisać esej - wskazówki!
Dżuma - znaczenie tytułu
Dziady III : charakterystyka bohaterów