Wyobraź sobie że znalazłeś się w opisanej sutułacji
(Opisz przeżyć wewnetrznych)
Nauczyciel Cię wywołał do

Bałam się strasznie!. Serce biło mi mocno i myśłam ze mi wyskoczy. Nic nie umiałam a on mósiał akurat mnie męczyć! Znienawidziłam go. Oby tylko nie pytał z (czegos) muślałam. Wstydziłam się. Strach był nie do zniesienia. Chciałam zemdleć. Nawet moglam umrzec byle tylko nie zostać z tego spytaną. Nie umiem wykrztysic z siebie słowa gdy nic na ten temat nie wiem. Dlatego myśli typu: ,, Chce zemdleć'' lub ,,Gdzie ta śmierć'' zaśmiecały moją głowę. Zawsze pytany był ktoś inny. Ja bardzo rzadko. Wszystko buło już dla mnie złe. Z mojego ży cia w tej chwili znikło optymistyczne patrzenie na świat. Nie mniałm już perspektyw i nadziei. Wszystko przez nauczyciela. Byłam gotowa na 1.
liczę na naj!

To było okropne.
Siedzisz sobie w ławce, a tu nagle jakiś nauczyciel cię wywołuje do odpowiedzi.
Nic nie wiesz na dany temat, więc dukasz co ci przyjdzie do głowy.
Męczysz się przy tym potwornie. Wnętrzności wykręcają ci się, a ty czujesz mdłości.
Kolana ci drgają. Cała się trzęsiesz. Boisz się, że nauczyciel to zobaczy.
Cała klasa wpatruje się w ciebie. Wszyscy odwracają głowy, by lepiej ci się przyjrzeć.
Na dodatek nauczyciel przybiera najbardziej okropną minę jaką można sobie wyobrazić. Już wiesz co dostaniesz. Twój koniec jest bliski. Chcesz umrzeć na miejscu. Zamykasz oczy, głęboko wzdychasz i szepczesz: ,, Nie mam pojęcia..."