Referat na temat myśli i działalność mahatma gandhiego i ks jerzego popiełuszki

Mohandas Karamćand Gandhi urodził się 2 października 1869 r. w Porbandarze, średniej wielkości mieście portowym (obecnie w stanie Gudźarat) w rodzinie wysokiego urzędnika „księstwa” Porbandaru, które podlegało wówczas tzw. Agencji Kathiawaru grupującej małe państewka regionu. Pochodził z licznej, tradycyjnej i przywiązanej do religii hinduskiej rodziny, miał trzy siostry i dwóch braci. Gdy ukończył siedem lat, wraz z rodziną przeniósł się do Radźkotu (obecnie również Gudźarat), gdzie jego ojciec rozpoczął służbę na dworze trochę potężniejszego „księcia”. Młody Mohandas uczęszczał tam do angielskiej szkoły, gdzie nauczył się języka kolonizatorów i odebrał podstawową edukację.
W 1882 r., w wieku trzynastu lat, ożenił się z o rok starszą Kasturbą (zwaną później często „Ba”) Makhanji, córką zamożnego kupca z Porbandaru. Małżeństwo w tak młodym wieku było normą w tamtych czasach. W 1885 r. urodziło się ich pierwsze dziecko, lecz zmarło po kilku dniach. W tym samym roku zmarł ojciec Gandhiego. Mohandas i Kasturba mieli czterech synów, urodzonych w latach 1888, 1892, 1897 i 1900.
Nic wówczas nie wskazywało, że Mohandas Gandhi odegra jakąkolwiek istotną rolę w życiu swego kraju. Nie wyróżniał się wśród rówieśników, uczniem był przeciętnym, a jego edukacja i początki kariery były identyczne jak w przypadku innych osób pochodzących z podobnych rodzin. W 1888 r., po krótkim epizodzie w Ahmadabadzie, udał się do Londynu, aby studiować prawo na tamtejszym University College. Młody Gandhi wiódł ubogie życie studenta, jednakże starał się obracać w kręgach zainteresowanych poprawą sytuacji w Indiach. Poznał wówczas Brytyjczyków związanych z będącym w zalążku ruchem wegetariańskim. Jeden z nich, dr Josiah Oldfield, miał się stać jego przyjacielem na długie lata. Oldfield był głęboko wierzącym chrześcijaninem i próbował namówić Gandhiego do konwersji, jednak ten, mimo dużego szacunku zarówno dla przyjaciela, jak i dla religii chrześcijańskiej, odmówił. Gandhi poznał również postaci z kręgu teozofów, zarówno Bławatską, jak i nową „nadzieję” tego ruchu, Annie Besant. Nie przystąpił do tego okultystycznego towarzystwa, chociaż go usilnie namawiano, lecz zachował wobec niego dużą rezerwę. W trakcie pobytu w Londynie Gandhi zgłębiał historię i tradycję Indii, przede wszystkim tradycyjne eposy i traktaty religijne, dochodząc do wniosku, że w zasadzie nie kłócą się one z zasadami wyznawanymi przez chrześcijan i że należy dążyć do pokoju między obiema tymi religiami (choć, co trzeba przyznać, niekiedy krytykował chrześcijaństwo, a również nauczanie Jezusa Chrystusa zawarte w Ewangeliach).
W 1891 r., po ukończeniu studiów prawniczych i przyjęciu do palestry, wrócił do Indii i osiadł w Bombaju, odbywając przedtem oczyszczającą pielgrzymkę do jednego ze świętych miejsc hinduizmu i odwiedzając rodzinę w Radźkocie i Porbandarze. Pielgrzymka była jednym z trzech warunków pokuty, którą nałożyła na niego jego wspólnota kastowa za opuszczenie granic Indii, czyli przekroczenie tzw. Mrocznych Wód (Kala Pani), co w oczach wielu wspólnot hinduskich powodowało utratę czystości rytualnej. Ludzie powracający spoza granic Indii, np. żołnierze z frontów czy studenci z uczelni, spotykali się z rożnymi formami ostracyzmu i wymogami ekspiacji. Drugim warunkiem pokuty nałożonym na Gandhiego było przeproszenie starszyzny kastowej, a trzecim – wypłacenie jej grzywny. Gandhi nie spełnił tylko trzeciego warunku, w wyniku czego starszyzna uznała go za nadal nieczystego. W stolicy prezydencji nie znalazł odpowiedniego dla siebie miejsca. Na rynku prawników w Bombaju istniała spora konkurencja, sam zaś Gandhi nie miał cech odpowiednich do poważnego stawienia czoła rywalom. Wrócił więc do Radźkotu i założył własną kancelarię prawniczą .