Brandt Willy

Po przejęciu władzy przez hitlerowców w 1933 na emigracji do 1947. Poseł do Bundestagu 1949–57, przewodniczący Bundesratu 1955–57, burmistrz Berlina 1957–66. W czasie kryzysu berlińskiego w 1961 odrzucił ultimatum N. Chruszczowa <Chruszczow Nikita S.>, domagającego się zniesienia praw okupacyjnych w Berlinie Zachodnim i przekształcenia go w wolne miasto. W latach 1964–87 przewodniczący Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), 1966–69 wicekanclerz i minister spraw zagranicznych. W latach 1969–74 kanclerz rządu koalicyjnego SPD i Wolnych Demokratów. Głównym osiągnięciem jego rządu było podpisanie w latach 1970–73 układów normalizacyjnych z ZSRR,Polską, NRD i CSRS, których zasadniczą kwestią było uznanie granic tych krajów, w tym polskiej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Był to przełom w stosunkach Niemiec z krajami Europy Środkowej i Wschodniej, który pozwolił na nawiązanie stosunków dyplomatycznych między wrogimi dotąd krajami. Ustąpił z powodu afery szpiegowskiej (agentem obcego wywiadu okazał się jego bliski współpracownik). Od 1976 przewodniczący Międzynarodówki Socjalistycznej. W 1971 laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

Również pod auspicjami demokracji czyha głupota i udaje się zmobilizować podłość.
Willy Brandt